Krka

To był Park zupełnie inny niż Park Plitwicki. Tamten był jasny, czysty, przejrzysty, w chłodnych, orzeźwiających barwach. Ten – prawie jesienny mimo tego, że był maj. Skąpany we mgle, która rozlała się po poprzedzającej ją burzy. Zatopiony w białej wacie jakby dopiero wynurzał się ze snu..

Było żółto, brązowo, kolorowo. Ciepło i parno nawet przez te kolory. Każde miejsce jak z „Zaczarowanego ogrodu”. Tak samo chwilami nierealne jak rozgniecione promieniami słońca Trsteno.

Jak nazwać takie momenty gdy na skutek bodźców wzrokowych tracimy kontakt z rzeczywistością i zapominamy kim jesteśmy i co w danym miejscu robimy? Gdy wydaje się, że tak naprawdę nas nie ma – tylko stopiliśmy się z otaczającą nas przyrodą i stajemy się elementem jej piękna?

Zespoleniem z naturą?

Poczuciem jedności z nią?

A może tylko poczuciem ciągłości i nierozerwalności łańcucha powiązań Ziemia-My-Wszechświat?

______

„Jesteś dzieckiem wszechświata nie mniej niż drzewa i gwiazdy.

I masz prawo być tutaj.

I czy to dla ciebie jest jasne czy nie, wszechświat bez wątpienia jest na dobrej drodze.

Tak więc żyj w zgodzie z Bogiem, czymkolwiek on ci się wydaje.

Gdyż przy całej swej złudności, znoju i rozwianych marzeniach jest to naprawdę piękny świat?.

______

I to tyle na temat bałkańskich parków wraz z fragmentem Desideraty ;)