Pazerność jest dobra – twierdzi Ziemkiewicz w „Chamie niezbuntowanym” na ostatnich stronach książki, gdy próbuje podsumowania i szukania realistycznej drogi rozwoju dla państwa i narodu po dokonaniu ostrej krytyki polityki prowadzonej przez polską inteligencję po r. 1989.
Pazerność jest dobra ?
Ziemkiewicz jest świetny w rejestrowaniu faktów historycznych i kulturowych i w ich interpretowaniu, to nie powinno ulegać najmniejszej wątpliwości. Ale to jest tylko pewna, dość zewnętrzna warstwa rzeczywistości, jaką autor się zajmuje. Jeśli chodzi o głębsze uwarunkowania cywilizacyjne, to podobnie jak w przypadku oceny demoliberalizmu, Ziemkiewicz pływa po powierzchni i osiada na mieliznach.
Pazerność jest z pewnością funkcjonalna – przyczynia się do rozwoju systemu gospodarczego, ale w pewnym momencie, jako motyw dominujący, nie zbalansowany z innymi motywami, prowadzi na manowce, bo generuje i umacnia niekorzystną strukturę społeczno-instytucjonalną, co ilustrują aktualne problemy demoliberalizmu.
Otóż fundamentem cywilizacji są właśnie, tak krytykowane przez Ziemkiewicza, imponderabilia, którymi rzekomo ma kierować się warstwa inteligencka, będące przyczyną jej niskiej skuteczności politycznej. Można powiedzieć, że jeszcze bardziej – nie są tylko fundamentem, bo cała nasza wspólczesna cywilizacja opiera się niemal wyłącznie nie na naturalnych mechanizmach, lecz na wdrażaniu teorii naukowych na wszystkich poziomach życia, czyli imponderabilia wyszły niejako na powierzchnię, choćby w takich słynnych hasłach jak „nie ma wolności bez Solidarności” czy „prawda was wyzwoli”.
Mamy na powierzchni naszego życia społecznego jawny konflikt między prawdą a wynoszonym na piedestał kłamstwem np. w postaci ideologii LGBT, nie mającym żadnej podstawy naukowej. Fakty przeczą tej ideologii ? Tym gorzej dla faktów.
A z najnowszymi teoriami naukowymi ma Ziemkiewicz ten sam kłopot, jaki ma według niego z interpretacją otaczającej nas rzeczywistości polska inteligencja – nie ma o nich pojęcia. Otóż najnowsze badania mające charakter interdyscyplinarnej kooperacji kogniwistyki, neurobiologii i psychologii ewolucyjnej wskazują wyraźnie na radykalnie społeczny charaktern ludzkiej natury i na ograniczony geograficznie fenomen skrajnego indywidualizmu stanowiącego podstawę ideologii Zachodu, a szczególnie jego wersji amerykańskiej. O czym pisze Jonathan Haidt, którego koncepcje wielokrotnie przywoływałem. Pazerność należy odesłać do lamusa, bo przecież upadający demoliberalizm na niej właśnie się przejechał.
