Imigracja i tożsamość narodowa

Gdy Sarkozy powiedział, że jeśli wygra, założy nowe ministerstwo – ministerstwo do spraw imigracji i tożsamości narodowej – został ostro zaatakowany przez przeciwników. Nie dlatego, by jakikolwiek z tych tematów był we Francji tematem tabu. O imigracji mówi się tu dużo. O tożsamości narodowej również.

Nie wszystkim za to podoba się zestawienie tych dwóch słów w jednym zdaniu, i w nazwie jednego ministerstwa. Uznano to za sugestię, że właśnie imigracja stanowi zagrożenie dla owej francuskiej tożsamości narodowej. Tak w każdym razie odczytali to lewicowi i centrowi przeciwnicy Sarkozy’ego.

Ségolène Royal uznała te jego słowa za „obrzydliwe”. Bayrou powiedział, że Sarkozy, zestawiając te dwa słowa w jednym zdaniu, „przekroczył granicę”. Można się domyślać, że Bayrou miał na myśli granicę dzielącą Sarkozy’ego od Le Pena.

Dzisiaj z kolei Sarkozy tłumaczył, o co mu chodziło. Powiedział między innymi, że polityka imigracyjna dzisiaj, to tożsamość Francji za 30 lat. I przede wszystkim, że obcokrajowcy przybywający do Francji, by się tu osiedlić, muszą tę tożsamość znać, i się do niej przyłączać. Znać język, obyczaje, najważniejsze wartości. I może najważniejsze: tożsamość Francji i Francuzów, jak powiedział Sarkozy, nie ma charakteru etnicznego. Dlatego jest pewną abstrakcją, w której miesza się historia tego kraju, jego geografia, wartości dawne, monarchistyczne, i zwłaszcza wartości aktualne, republikańskie. Te wartości republikańskie, to między innymi równouprawnienie kobiet i mężczyzn, wspólna szkoła dla wszystkich, równość wszystkich niezależnie od urodzenia (proszę mi nie mówić, że z tą równością różnie bywa, bo to wiem, jakiś ideał musi jednak istnieć).

Mógłbym jeszcze dodać, że właśnie imigracja jest jednym z elementów tożsamości francuskiej, bo ten naród od wieków jest współtworzony przez przybyszów z zewnątrz.