za oneforisrael.com,
Czasami Pascha i Wielkanoc pokrywają się, ale czasami dzieli je kilka tygodni. Dlaczego tak jest? Jeżeli Jeszua (Jezus) umarł w czasie Paschy, to dlaczego chrześcijanie wyznaczają czas świętowania Jego śmierci i zmartwychwstania w innym terminie? Jak to się stało, że te święta zostały rozdzielone?
Jak się wyznacza czas Paschy?
Kalendarz żydowski, według którego wyznacza się daty żydowskich świąt, jest zupełnie odmienny od zachodniego kalendarza. Nie jest prostym kalendarzem księżycowym, ale każdy nowy cykl księżycowy wyznacza nowy żydowski miesiąc i święto „Rosz Hodesz”, czyli „Początek Miesiąca”. Pascha jest zawsze dokładnie w połowie miesiąca Nisan, w czasie pełni księżyca. Bóg powiedział, że to ma być pierwszy miesiąc roku (Wyjścia 12:2). A zachodni kalendarz nie jest powiązany z fazami księżyca, tak więc cykl żydowskiego roku jest inny.
Jednak proces dokładnego wyznaczania dat zgodnie z cyklem księżyca nie jest taki prosty. Czasami święta żydowskie są na wszelki wypadek obchodzone dwukrotnie, jeśli nie ma zgodności co do dokładnej daty! W starożytności bacznie obserwowano niebo, a następnie wieść o dacie obchodzenia święta rozsyłano znakami i posłańcami do społeczności żydowskich jak świat długi i szeroki. Ale to nie była niezawodna metoda. Trafiali się łajdacy, którzy rozpalali ogień w złym czasie, żeby celowo wprowadzić w błąd i rozdrażnić naród żydowski. Ustalanie dat stało się instrumentem nacisku w sporach z diasporą.
Skąd się wzięła ta rozbieżność?
W pierwszych wiekach po Jezusie pierwsi uczniowie w naturalny sposób wspominali śmierć i zmartwychwstanie w czasie każdej Paschy, kiedykolwiek wypadała. I to dlatego, że święto Paschy od samego początku miało zapowiadać odkupieńczą ofiarę Mesjasza. Jest wypełnione wieloma symbolami wskazującymi na Jeszuę, Jego śmierć i krew, która była zapłatą za naszą wolność, zmuszającą śmierć do „pominięcia” (hebr. Pesach, pascha) nas tak jak wiernych Izraelitów, którzy pomazali krwią baranka swoje odrzwia. Ale z biegiem lat społeczność mesjańska stawała się coraz bardziej pogańska, a mniej żydowska. Przywódcy z pogan byli zmęczeni współpracą z rabinicznymi zwierzchnościami, poleganiem na nich przy wyznaczaniu właściwej daty dnia upamiętniania tak ważnego wydarzenia. Stosunki między żydowską, rabiniczną społecznością a chrześcijanami znacznie się w tym czasie pogarszały. Można było zauważyć wiele wrogości z obu stron. Tak więc przywódcy kościoła zdecydowali na Soborze w Nicei w 325 roku, że wezmą sprawy we własne ręce:
„Ogłoszono, że dla tego najświętszego ze wszystkich świąt jest to szczególnie niegodne, by podlegać zwyczajom (wyliczania) Żydów, którzy zbrukali swoje ręce najstraszniejszymi zbrodniami i których umysły zostały zaślepione. Odrzuciwszy ich zwyczaje możemy przekazać naszym potomkom uzasadniony sposób świętowania Wielkanocy... Dlatego nie powinniśmy mieć nic wspólnego z Żydami. Gdyż Zbawca wskazał nam inną drogę... pragniemy, najdrożsi bracia, oddzielić się od wstrętnego towarzystwa Żydów...” (Zaczerpnięte z „List Imperatora do nieobecnych na Soborze” Euzebiusz, Życie Konstantyna, Księga III, 18-20)
Jeśli te słowa nie szokują cię, to powinny! Sobór Nicejski zdecydował, że będą świętować osobne święto w pierwszy nowy księżyc po Wiosennym Przesileniu, (które w kalendarzu gregoriańskim zawsze wypada 21 marca) aby celowo odłączyć się od narodu Izraela. Wielkanoc nie jest wymieniona ani razu w Biblii. W Biblii Króla Jakuba błędnie przetłumaczono słowo Pascha (z aramejskiego: omijać) jako Wielkanoc w Dz 12:4. Angielskie słowo na Wielkanoc – Easter pochodzi od „Eostre” - bogini związanej z wiosną. Jej imię zostało zaadoptowane jako nazwa nowego święta upamiętniającego śmierć i zmartwychwstanie Jezusa, które zdecydowanie NIE było Paschą.
Konsekwencje i dzisiejsza sytuacja
To jest godne pożałowania, że rozwinęła się taka niechęć pomiędzy żydowską i chrześcijańską wspólnotą, która doprowadziła do oderwania naśladowców Jeszui od korzeni drzewa, w które zostali wszczepieni. Chrześcijanie sami zdecydowali, że się oddzielą nie tylko od narodu Izraela, ale także od Bożych świąt, które zostały utworzone, aby skupiać uwagę na odkupieńczym planie Bożym. Pascha była Bożą inicjatywą, a On obmyślił każdy szczegół w jakimś konkretnym celu. Nie będziemy sądzeni za nieprzestrzeganie Paschy, ale tracimy wiele skarbów, które Bóg umieścił w swoim Słowie, abyśmy się przez nie uczyli. Niestety Sobór Nicejski zdecydował w imieniu wszystkich chrześcijan żyjących od tamtego czasu po dziś dzień, że Pascha nie ma dla nich znaczenia.
Nie tylko chrześcijanie zostali odcięci od korzeni swojej wiary, swojego dziedzictwa, świąt samego Boga, zawartych w ich własnej Biblii, ale również przesłanie o Jeszui zaczęło być coraz bardziej niezrozumiałe i obce dla narodu Żydowskiego. Kościół stał się dla Żydów obcy, strefą do której nie mieli wstępu. Teraz ci zostali naprawdę oddzieleni, a podły korzeń antysemityzmu zakradł się do chrześcijaństwa i przez większość historii kościoła Żydzi byli prześladowani, torturowani i mordowani po prostu za bycie Żydami. Szczególnie w czasie Wielkanocy, kiedy rozszalały tłum atakował tych, których uważał, za „zabójców Chrystusa”. Większość chrześcijan nie ma pojęcia o skali tego zjawiska. Prawda jest daleka od tego, czego się naucza w szkółkach niedzielnych czy na lekcjach historii kościoła. Jest olbrzymia luka informacyjna w historii relacji narodu żydowskiego i kościoła. Byliśmy tak długo oddzieleni, że mamy sporo do nadrobienia!
Żydzi i poganie razem zmierzają do Jeszui
Dziś żyjemy w ekscytującym czasie, a ostatnie stulecie przyniosło ogromny krok w kierunku uzdrowienia rozłamu pomiędzy Żydami i poganami. Więcej Żydów uwierzyło w Jeszuę w ostatnich 19 latach niż przez wszystkie minione 19 wieków razem wziętych! A wielu wierzących z pogan coraz bardziej się interesuje żydowskimi podstawami swojej wiary. Wiele kościołów urządza sedery paschalne, wyjaśniając znaczenie tego święta. Znacznie więcej uwagi poświęca się narodowi żydowskiemu, ponieważ w kilku ostatnich stuleciach Biblia została przetłumaczona i wydana w wielu językach.
Naszym przeznaczeniem jest stanie się „Jednym Człowiekiem” w Mesjaszu i Bóg z pewnością doprowadzi nas do tego przeznaczenia. Jego Syn, Jeszua, będzie miał tylko jedną oblubienicę, nie dwie! Należy pamiętać, co śmierć i zmartwychwstanie Jeszui właściwie wypełniały i oznaczały. Paweł przynagla nas w Kolosan 2:14-17:
„I was, którzy umarliście w grzechach i w nieobrzezanym ciele waszym, wespół z nim ożywił, odpuściwszy nam wszystkie grzechy; wymazał obciążający nas list dłużny, który się zwracał przeciwko nam ze swoimi wymaganiami, i usunął go, przybiwszy go do krzyża; rozbroił nadziemskie władze i zwierzchności, i wystawił je na pokaz, odniósłszy w nim triumf nad nimi.
Niechże was tedy nikt nie sądzi z powodu pokarmu i napoju albo z powodu święta lub nowiu księżyca bądź sabatu. Wszystko to są tylko cienie rzeczy przyszłych; rzeczywistością natomiast jest Chrystus”.
Komentarze