Słowiki i wróble

Choć wiosna już się skończyła, mamy upalne, piękne lato,  jednak przygotowałam na dzisiaj wiersz Heinricha Heinego z

serii Nowa Wiosna pt. Słowiki i wróble...

          Wróbel

Słowik

Przedstawiam znowu najpierw oryginał a potem moje tłumaczenie. Proszę o komentarze...

 

 

 

Heinrich Heine: Neue Gedichte
Neuer Frühling
________________________________________

IX
»Im Anfang war die Nachtigall
Und sang das Wort: Züküht! Züküht!
Und wie sie sang, sproß überall
Grüngras, Violen, Apfelblüt.

 
Sie biß sich in die Brust, da floß
Ihr rotes Blut, und aus dem Blut
Ein schöner Rosenbaum entsproß;
Dem singt sie ihre Liebesglut.

Uns Vögel all in diesem Wald
Versöhnt das Blut aus jener Wund;
Doch wenn das Rosenlied verhallt,
Geht auch der ganze Wald zu Grund.«

So spricht zu seinem Spätzelein
Im Eichennest der alte Spatz;
Die Spätzin piepet manchmal drein,
Sie hockt auf ihrem Ehrenplatz.

Sie ist ein häuslich gutes Weib
Und brütet brav und schmollet nicht;
Der Alte gibt zum Zeitvertreib
Den Kindern Glaubensunterricht.

 

Nowa Wiosna

Wiersz IX
 
"Na początku był tylko Słowik,
Co  słowo ciikiit, ciikiit nucił;
I kwiat jabłoni, trawę, fiołki
Błogo trelując w krąg rozrzucił.

Śpiewając  rozdarł pierś swą małą.
Polała się słowicza krew...
Różane drzewo z krwi powstało,
Więc drzewu słał miłosny śpiew.

Nas, leśne ptaki, ta rozlana
Zbratała krew,  krew z żywej rany;
Więc  gdy umilkła pieśń różana,
Zamilkł i las, ciszą zmartwiały"..:

 

- Tak rzekł  swej rodzinie wróblowej,
Wróbel na dębie w gniazdku siedząc.
A samka z loży honorowej,
Przytakiwała, koncert śledząc.

Wróblowa wciąż wzorcową samką,
Wylęga młode bez obiekcji.
A stary wróbel w czasie wolnym,
Udziela dzieciom wiary lekcji.

(tłum. Noemi)