Polska warchołami stoi. Nie będziemy pisać definicji, bo ją znamy. I nic nie możemy zaradzić na to, że przepychanki o upamiętnienie Westerplattczyków i Placówki stoją nam kością w gardle. I z tym uczuciem kości w gardle dziś rano otworzyliśmy oczy. Bo ...
Za dzieciaka „Pieśń o żołnierzach z Westerplatte, wywarła na nas ogromne wrażenie. I właściwie do dziś nic się zmieniło. Nie byli nam potrzebni Spartanie spod Termopili, ani inne Robin Hoody, Zorra czy Wilhelmy Telle, ani nawet Czterej Pancerni, bo obrońcy Westerplatte szczelnie wypełnili sobą puste miejsce w głowie młodego chłopaka kształtując w nas w ten właściwy sposób patriotyzm i miłość do Polski.
Trochę później była wycieczka. Przełom 60tych na 70te. I już w tamten czas widzieliśmy, że mistyczne miejsce jest zapuszczone a w pobliżu ustronnych zakątków zajeżdżało moczem.Wycieczkę do Gdańska zawdzięczaliśmy tylko i wyłącznie pani od polskiego, zaszczepiającej w „gówniarzach“ te najbardziej istotne wartości, które dziś z 65 przeżytymi latami na garbie ukształtowały mój charakter i to kim jestem.
Więc kim są ci ludzie ?
Dulkiewicz, wcześniej Adamowicz, Scheuring-Wielgus, Pomaska et consortes z innymi Grzelakami ?
Warchołami ?
Zaprzańcami ?
Polakami jeszcze ? Czy już tylko pro forma ?
Jeśli w wyniku kolejnej zawieruchy Gdańsk wróci do IV Rzeszy, to wymazywanie jakichkolwiek okruchów polskości byłoby dla nas w pełni zrozumiałe. Ale dziś to jest Polska. To jest polskie miasto. W polskim województwie pomorskim.
Osamotnieni, prawie bezbronni bili się i umierali za naszą uzyskaną po latach skołtunioną wolność. A co my wyrabiamy dziś z pamięcią o NICH ? Bohaterach tamtych, upalnych wrześniowych dni to już jest zwykłe i pospolite świństwo. Świństwo, draństwo i warcholstwo najwyższej próby. Wstyd. Wstyd. Po tysiąckroć wstyd. I tego się trzymajmy ...
115
BLOG
Komentarze