Są różne dogmaty, ale to manowce.
Dogmaty są jak Święte Krowy.
Krowy, skądinąd cudowne stworzenia boże, bo mleko dają i trawę żują, zostały przerobione w hinduizmie na istoty niemalże nadprzyrodzone. Nie warto tego krytykować – to nie jest najstraszniejszy dogmat naszej ludzkiej Historii. Były gorsze - w każdej wielkiej religii.
O wiele straszniejsze były (są) dogmaty wpisane w komunizm i faszyzm. Pociągnęły za sobą w otchłań komór gazowych i zniewolenia miliony istnień ludzkich. O wiele straszniejsze są dogmaty liberalizmu i hedonizmu obyczajowego – pociągnęły już bowiem, i jeszcze pociągną za sobą, w otchłań aborcji i eutanazji, grube miliony istnień ludzkich.
Bardzo niebezpieczne w swych konsekwencjach dla współczesnej cywilizacji mogą okazać się nowe dogmaty wykluwające się z postmodernistycznej nauki, jeżeli nie powróci do korzeni.
Korzeniem dla nauki jest filozofia jako umiłowanie mądrości w najbardziej klasycznym i prostym znaczeniu. To korzeń, który zakorzenia całe drzewo poznania w ludzkim sumieniu i sercu.
Religia jest partnerem do dyskusji, można by nawet rzec sparing partnerem, z którym nauka musi pozostawać w żywym kontakcie, by nie wypaść poza ring żywej Kultury, poprzez którą ludzkość prowadzi swoją walkę o dalszy rozwój lub przetrwanie.
Matematyka jest natomiast co najwyżej językiem, którym nauki przyrodnicze i społeczne opisują świat materii, energii i informacji, lecz już nie ducha. Duch bywa dostępny dla człowieka wyłącznie poprzez doświadczenie bycia człowiekiem.
Oderwanie nauki od filozofii, religii i kultury, swoiście pojmowana emancypacja, to współczesny dogmat. Pseudonaukowy obłęd, gdzie - w miejsce aksjologii (zwłaszcza etyki) dla ustalenia granic wolności, i mistyki jako źródła inspiracji duchowych - wdarła się toporna ideologia materialistyczna ze wszystkimi ponurymi prognozami postępu.
Nauka bez wsłuchiwania się w słowa płynące z mistycznych i aksjologicznych obszarów Bytu jest po prostu ślepa. To ślepiec, który nie może być przewodnikiem cywilizacji.
Ślepiec ten staje się narzędziem w rękach polityków i wielkich korporacji. Ślepiec ten chodzi po polach wiedzy, na których manipuluje się już nie tylko prawdą, ale faktami, dla osiągnięcia krótkowzrocznych korzyści politycznych i ekonomicznych.I na wiele sposobów, forsuje się perwersyjne pomysły, z naiwną wiarą, że celem nauki jest technologiczna i cybernetyczna perfekcja - poza życiem i poza społeczną kontrolą.
Dogmaty są jak klatki. Człowiek zamknięty za murami dogmatycznego więzienia nie widzi świata. Skrzywia się jak pokurcz, marnieje. Otwarty świat nie znosi dogmatów, wymaga twórczego myślenia, doświadczania życia i emocjonalnej oraz duchowej dojrzałości.
Dlatego warto uczyć się stawiania pytań, również tych największych. Kim jestem? Czy istnieje Bóg? Co odkrywa nauka? Czy system demokracji liberalnej jest rzeczywiście najlepszym ustrojem?
Kto pyta, nie błądzi. Kto kwestionuje i podważa, musi coś zaproponować w to miejsce, uczyć się bardziej twórczego życia.
Dogmaty, ideologie, salonowe autorytety, gorsety nawyków i wierzeń – wszystko to istnieje marnie, a dla człowieka na duchowej drodze tylko po to, by przesiać przez sito własnej tożsamości, by zostawić ziarno a plewy odrzucić. Zweryfikować w tyglu prawdy wypływającej z serca.
Warto podważać dogmaty, rozbijać skorupy społecznej hipnozy. To jedyna droga do wolności i autonomii. Ale również do pokoju.
Komentarze