Kuchnia chińska jest pomnikiem bogatej i starej cywilizacji. Jej historia, ewolucja i różnorodność były przedmiotem wielu badań.
W VI wieku dzieło "Niezbędna agronomia dla zwykłych ludzi" napisana przez Jia Si Xie – autora z dynastii Północnych Wei(386-534), to nie tylko klasyka agronomii, ale również encyklopedia kuchni chińskiej. Znalazło się w niej 92 roździałów, wśród których 25 poświęconych jest sztuce gotowania. W detalach wyjaśniona jest destylacja alkoholu, technika marynowania mięsa, wytwarzania tofu, przygotowywania ponad 300 chińskich potraw.
Codzienne gotowanie w starożytnych Chinach składało się z 5 czynności:
*smażenie na ogniu,
*smażenie na ruszcie,
*gotowanie na parze,
*suszenie na wolnym powietrzu,
*marynowanie.
Ta wspaniała encyklopedia prezentuje również przygotowanie produktów mącznych, których spożycie w pewnych grupach etnicznych żyjących na rozległych stepach w północnych Chinach było podstawową bazą żywnościową.
Pamiętajmy, że podczas stosunkowo długich okresów mieszkańcy z centralnych równin byli pod wpływem koczowniczych plemion, zarówno w kulturze żywnościowej jak i w manierach. Również wyrabianie makaronu, klusków, pierożków, nadziewanych bułeczeki na parze i naleśników znajduje swe miejsce w wielkiej antologii kuchennej. Bing, man tou, rou bing, shao bing, huo shao – to niektóre z nich najsmaczniejsze.
W 755 roku Lu Shan – zbuntowany wojskowy dowódca ze wschodniej Północy zdobywa Luoyang (Henan) i Changan (dzisiejszy Xi An). Atakowana ze wszystkich stron armia cesarza Xuan Zong z dynastii Tang jest zmuszona do ucieczki aż do sichuańskiej prowincji. Po drodze cesarz dzieli wspólnie ze swymi żołnierzami smutki i radości jedząc naleśniki z mąki pszennej z sezamem aby zaspokoić głód.
Wiemy już, że ryż stanowi główny pokarm w południowych Chinach, a makaron w północnych. Rodzaj wszelkich nadziewanych pierożków cieszy się renomą w całych Chinach. Na chińskim stole są one wszechobecne, podczas świąt jeść je z rodziną i przyjaciółmi należy do przywileju. Przysmak ten to tylko mały kawałek różnorodności kuchni chińskiej.
I właśnie te pierożki odnaleziono w latach 60-tych w grobie Tang w Turpan (Autonomiczny Region Xin Jiang) ich wiek to ... 1300 lat, a więc możemy powiedzieć, że są one historycznym chińskim jadłem. Na stole pierożki nadal zajmują ważne miejsce, ich przygotowanie jest proste i łatwe do opanowania przez każdego. Ich smak jest zróżnicowany, są mięsne, warzywne, drobiowe, z owocami morza i na słodko. Są wcieleniem tradycyjnej chińskiej cywilizacji. Ponadto kształt pierożków symbolizuje szczęśliwą rodzinę, a forma upodobniona do półksiężyca jest symbolem bogactwa. Tradycyjnie pierożki spożywane są podczas Święta Wiosny.
W/g starożytnich obyczajów metal jest symbolem bogactwa, cukier to symbol szczęśliwego życia, daktyle są symbolem nowego życia. Te wszystkie składniki mogły zastąpić farsz pierożków przygotowywanych na święta. Gdy ktoś z biesiadników znalazł takiego pierożka w swojej miseczce miał szczęście przez cały następny rok.
Czyż nie piękna to symbolika i nie piękne zwyczaje?
Smacznego!
C.D.N.
Inne tematy w dziale Polityka
