20 lat temu, kiedy chciałem zarobić na swoje wakacyjne podróże, w małym kiosku na wprost dworca PKP kupowałem, za pożyczone od babci pieniądze, pełen plecak kaset magnetofonowych firmowanych charakterystycznym logiem TAKT. Następnie przedzierałem się z tym plecakiem trzema pociągami przez trzy granice, aby ostatecznie wylądować na Sycylii, gdzie za jedną kasetę, za którą płaciłem w Polsce równowartość 0,5$, dostawałem od lokalnych cwaniaczków w hurcie 2$, a jak mi się chciało sterczeć na ulicy to i udawało się wyciągnąć nawet piątkę za sztukę (minus 1$ haraczu - zawsze jakiś gostek wyrastał jak spod ziemi).
Jeśliby ktoś zapytał mnie wtedy, czy należałoby wprowadzić skuteczniejsze środki ograniczające produkcję pirackiej muzy, uznałbym to za bezpośredni atak na moją wolność osobistą, bo dla mnie ten handel był synonimem swobody gospodarczej, powiewem Zachodu i dowodem zaradności. To było moje życie!
Z drugiej strony przecież jednak skończyłem z tym prywatnym eksportem, i to nie dlatego, że wyschło źródełko zbytu, ale dlatego, że za każdym kursem czułem się coraz większym przestępcą. Zaczęło mnie uwierać, że w sumie jakby niewinnie, ale jednak w pełni świadomie, wykorzystuję luki stworzone przez nasze Państwo. Zauważyłem też, że popadam w swoistą schizę, bo robiąc to co robię narzekam jednocześnie, że nie przyjeżdżają do nas znane zespoły i że pełen oburzenia wspominam jak to PRL zrobił w bambuko P.H. Dicka...
To tyle refleksji na temat trwającej zawieruchy dotyczącej ACTA. Oczywiście i czasy są inne i temat nie do końca ten sam, ale istota pozostaje ta sama: moralne prawo do złodziejstwa. Dla mnie nie ma wątpliwości, że nikt nam takiego prawa nie daje. A zatem, pozostaje tylko kwestia samych sposobów prewencji oraz metod ich wprowadzania. Na samo "ACTA" bądź coś actopodobnego jednak jesteśmy po prostu skazani. Oczywiście jeśli aspirujemy do statusu cywilizowanego społeczeństwa.
