Żyjemy w Czasach Ostatecznych, a co między innymi wiadomo o tych czasach? to, to, że w owych czasach - jak Pan Bóg chce kogoś ukarać, to odbiera mu rozum. Nie inaczej musi być w przypadku pewnej nieszczęśliwej kobiety, która zdaje sie, że znalazła sobie sposób na życie robiąc z siebie pośmiewisko. Pośmiewisko, to nawet za dużo powiedziane, bo Klaudia Jachira nawet nie jest śmieszna. Jest żałosna. Żałośni są dziennikarze nagłośniający każdy jej performans i żałosna polska polityka w której ta nieszczęśliwa kobieta próbuje znaleść sobie miejsce. Wart Pac pałaca i pałac Paca.
Nie jestem święty. Ludzie są tylko ludźmi. Można upaść na dno i nie tylko raz upaść ale nawet wiele razy, tylko żeby nigdy tak nisko jak kandytatka na sejm Rzeczpospolitej. O to Cię proszę...wysłuchaj mnie Panie i o rozum dla Jachiry.
Następne czary mary i hokus pokus w jednym, to szwedzka aktywistka przemawiająca w ONZecie. Ze wzruszeniem czytam o jej zmarnowanym dzieciństwie. Wzruszyłem się naturalnie nad sobą. Wychowany w komunistycznej Polsce, tzn. w PRL nie miałem nigdy okazji poużalać się nad swoim o kant tyłka potłuc dzieciństwem.Dzięki ci komuno i wam wszystkim, którzy te komune w Polsce zainstalowaliście. Stąpałem mocno nogami po przesiąkniętych krwią i cierpieniem narodu, polskich ulicach. Wypasłem się na kartkach na cukier i mięso. Wychowałem na krakowskim smogu i wyrosłem na krakowskich kwaśnych deszczach. Uwrażliwony zostałem na doznania artystyczne widokiem zasyfiałych peerelowskich ulic i smrodem w miejskich środkach komunikacji. Psychicznie - mocny - bo czuwała nademna polska szkoła filmowa i kino moralnego niepokoju. Kto nie popełnił samobójstwa od razu ten żyć będzie wiecznie.
Nie mam żalu do nikogo...
