W dawnym kinie Światowid w Krakowie Nowej Hucie powstaje Muzeum PRL, które jest oddziałem Muzeum Historii Polski w Warszawie. Zespół muzeum gromadzi obecnie pamiątki dokumentujące tamte czasy. Jednocześnie rozpoczęto pracę nad projektem ekspozycji, w ramach której zostaną odtworzone realia PRL-u, np. komisariat milicji.
Mam w związku z tym skromną propozycję. Otóż, istnieje jeszcze – ku frustracji jednych i radości wciąż wielu – wiele instytucji, które przechowały w sobie ducha „najweselszego baraku w obozie socjalistycznym”. Warto wykorzystać niepowtarzalną szansę przeniesienia w skali 1:1 tego, co – niczym puste półki sklepowe – wydawało się odejść już dawno w przeszłość. Niech nie zmylą nikogo nowe, szklane budynki czy wdzianka pracowników, wyglądających jak manekiny z Zary.
Oto kilka wskazówek, które powinny ułatwić identyfikację tych miejsc:
Instytucje te powinny charakteryzować się przerostem zatrudnienia. Przynajmniej 1/3 zatrudnionych powinna być na zwolnieniu chorobowym. Zdrowa część kadry kierowniczej powinna kierować się zasadą „delegacji kompetencji”. Głosi ona, że kierownik powinien zawsze dać szansę podwładnemu, żeby się wykazał. A zatem wszystkie zadania delegowane przez zwierzchnika kierownika powinny tą samą drogą zostać delegowane pracownikowi, który nie ma już komu tego delegować.
Pozostała część pracowników średniego i niższego szczebla powinna stosować strategię pracy pozorowanej, w zakres której wchodzą: wzmożone czynności dokumentowane masową produkcja papieru, w tym zwłaszcza różnej maści raportów, konsultacje korytarzowe (a w razie bardziej skomplikowanych spraw – spotkania na mieście lub w zakładowej kawiarni; jeśli takich gastronomicznych miejsc w jednym zakładzie pracy jest więcej, tym lepiej, można wówczas zastosować tzw. clubbing pracowniczy), konsultacje telefoniczne oraz spotkania dnia (kolegia, zebrania, meetingi i inne). Ważnym elementem tej strategii jest rozwijanie sieci kontaktów na portalach społecznościowych oraz dokładna analiza portali informacyjnych celem większej szansy zrozumienia wieczornych wiadomości.
Życie wewnętrzne takiej instytucji powinno być dla ludzi z zewnątrz otoczone mgłą tajemnicy. Dotyczy to przede wszystkim zasad finansowania, polityki kadrowej, wydatków i kosztów funkcjonowania.
Instytucja taka powinna dysponować ogromnym budżetem, nad którym nikt nie panuje.
I last but not least, prawidłowe (czyli zgodne powyższymi zasadami) funkcjonowanie powinno być gwarantowane przynajmniej w połowie z pieniędzy podatników. Czyli twoich, moich, społeczeństwa.
