Czy można mówić o jakiejś „wartości” tatuażu? Nie twierdzę, że wśród tych rysunków nie ma dzieł sztuki. Jednak uważam, że bardzo ważne jest to, gdzie je umieszczamy... Ostatnio w polskich mediach została uruchomiona kampania społeczna "nie pisz po fladze" - jako promowanie szacunku do symboli narodowych. Czy tym bardziej szacunek do człowieka nie wymaga powstrzymania się przed pisaniem/rysowaniem po jego ciele? Wystarczy sobie wyobrazić np. nasze dzieci z takimi tatuażami - a wtedy może łatwiej pojąć, o co w tym wszystkim chodzi...
W nasilonym zjawisku tatuowania się widzę kilka zagrożeń: 1) wspomniany brak szacunku dla zewnętrznej powłoki OSOBY, która w ten sposób traktowana jest przedmiotowo, 2) realizacja przelotnych kaprysów (które trudno wywabić, a które z czasem stanowić mogą poważne natręctwo wizualne), 3) zagrożenie higieniczne (jeśli tatuaż realizowany jest w pokątnych placówkach, co niestety jest nagminne), 4) zagrożenie duchowe (jeśli treść tatuażów staje się wyrazem jawnego lub ukrytego satanizmu - co również nie jest rzadkością). A jeszcze dodałbym kwestię estetyczną, która już ma aspekt bardzo subiektywny - dla mnie wytatuowana kobieta traci na atrakcyjności. Nie wiem jak jest w drugą stronę, bo trudno mi pod tym względem oceniać mężczyzn.
Istota zła nie tkwi w samej formie, ale w tym, czym ona jest inspirowana. Tez nie jestem zwolennikiem skrajności. Ale uważam, że błędem jest brak reakcji na tak nasilone zjawisko (które według mnie nie jest zwykłą modą, ale częstym przejawem zniewolenia). Wiem, że np. Koptowie tatuują krzyż na ręce i jest to zewnętrzny znak wiary. Dlatego jeszcze raz podkreślam, że tatuaż jest tylko nośnikiem pewnych treści. Jednak dziś wśród tych treści przeważają oznaki cywilizacyjnej choroby, która objawia się jakimś tragicznym rezonansem między ubóstwieniem i pogardą ciała.
