Delikatnie:)

Droga

Świat jest jak jeden z takich starych, starych sztychów,

czarnych i pełnych grozy, wojny, moru, głodu -

brudny, krzykliwy przy tym - jak dworzec kolei,

a przecież patrzysz w niego z dziękczynną słodyczą,

jak na pałac bzów białych, w którym wróble krzyczą,

na Toporową Cyrhlę w krokusów rozkwicie

lub na płynący rzeką ametyst zachodu,

lub jak w misteria głuchych, opuszczonych strychów

i chciałbyś ulżyć sercu płaczącej dziewczyny,

kulawej babie rękę podać z dobrym słowem

i pochwycić w objęcia dziecko przechodzące,

i robić inne, śmieszne, niedorzeczne czyny,

i iść w osamotnieniu pięknym i wichrowem

niosąc dalej swój ciężki, słodki obłęd: Słońce.

 

Bajka

Król elfów, światem zatruty,

Wichrem z daleka przywiany,

Klęczy i płacze. Gdzie spojrzy,

Kolczaste druty...

"Nie żądajcie, bym wojnę doceniał!

Zbyt ciężka jest i surowa!...

Podobnie i kwiaty nie dźwigną kamienia

Na swych gwiaździstych głowach..."

 

 

*** (Ach, to nie było warte)

 

Ach, to nie było warte

by sny tym karmić uparte

 

by stawiać duszę na kartę

ach to nie było warte.

 

Ach, to nie było warte

by nosić łzy nie otarte

 

i by mieć serce wydarte

to wcale nie było warte...

 

 

Cud zieleni

Raz ktoś, oślepłszy, chciał się ludziom zwierzyć

Ze swej tęsknoty za kolorem trawy,

Agrestu, owsa, szmaragdów jaskrawych,

Jezior głębokich. - Nikt nie był ciekawy.

 

MariaPawlikowska-Jasnorzewska