Nieklasyczne haiku, tworzone w pełni księżyca...

 

markotna sowa

w aureoli z księżyca.

- duchy poszły spać...

 

szalona luna

w lico ziemi skłoniona.

- uderza w próchno...?

 

 

 księżyc wtańczony

w ręce muz i szamanek.

...oczarowanie

 

 

w bajecznej pełni

w dal odleciał gołąbek

w barwach wojennych...

 

 

 wadera płacze...

- kim jest ten kowal losu

który ją nęka...?

 

 

krucha wysepka...

- co się kryje za luną,

wieczysty eden...?

 

 

 pełna zewu krwi  

- odtrącona, wzgardzona

wraca samotnie...

 

czar dnia i nocy...

- wróżka pełnię zmieniła

na czas rogaczy...

 

 

nie wierz kobietom

gdy pełnia nocą włada.  

- to czas czarownic...

 

 

zniewolony muł,

oczarowany, ślepy.

- szeptucha mantry...?

 

ulotna pełnia.

- wojenka z wiatrakami

demonów myśli...

 

 

 sępy w milczeniu

czyhają na krwawy łów.

- świat ludzki – kalką...

 

 

na smaczną kotkę

albo na myszkę - zerka,

mrucząc swe „kocham”?

 

 

nie czaruj nocy.

- i modlitwa daremna

gdy życie wrogiem...

 

bezskrzydły pegaz.

choć pełnia - pieśń w nim nie gra,

wierszem nie pisze...