LUSTRA NIE MA

nic się nie stało

 

krążę po domu (jak dawniej) liczę kroki

wypełnia mnie obojętność

niczym znieczulenie

 

kolory płowieją czas jest rzadki

zapalam wszystkie ekrany

i czytam litery  (każdą osobno)

 

a w lustrze nic nie widzę

bo lustra nie ma

 

jestem więźniem samej siebie

składam się z wielu warstw

których nie rozumiem

 

porzucam to co potrzebne

jak tlen bez trudu ranię

nie udaje się wiara i nadzieja

 

liczę kroki  mijam drzwi i okna

dotykam ściany

 

tyle wiem

o tym co się nie stało

                                            8.9.2011