ZIMOWY OGRÓD

Śnieg biały ani chwasty wysokie nie wschodzą

z ziemi głęboko zmarzniętej, pod nieba wahadłem.

Wiem,że byłeś tej nocy w zimowym ogrodzie

- z białej gałązki oddechu nad złamanym gniazdem.

Kto zasiał mrok i z domu ucieka na drogę,

czyj ciepły głos przez martwe drzewa płynie ;

włosów czesanych dym, a w gorzkim dymie powiew

dróg ciemnych, suchych drzew, ogrodu w zimie.

Czekać trzeba, gdy wszystkie powroty zgubione

i twarze nie do poznania w niespokojnym śniegu.

Wiem, że jesteś, że byłeś na zawianej drodze,

a ja czesałam włosy w zimowym ogrodzie

i z rozszeptanej ścieżki wchodząc w noc głęboką,

wiedziałam - trzeba czekać na porę powrotu.