Pomiędzy

Wejdziesz do tego domu. Tam cię powita czas.

Patrząc w okno, po którym spływa chwila deszczu,

Mijając łóżka z dziećmi śpiącymi spokojnie

Pójdziesz dalej, gdzie starcy odrabiają lekcje.

Myślisz: Jest coś pomiędzy. Czas pisania wierszy.

Czas wojen i pory roku. Ich porządek wieczny.

Kobieta, którą kochasz i twój niepokój o nią.

Wejdziesz do tego domu myśląc: Jest coś pomiędzy.

Lecz starcy piszą dalej, szepcząc: Nie zdążymy,

Dzieci biegną leniwie w stronę drzew w ogrodzie.

Nad nikim nie masz władzy, milknie twoje serce.

Oto ziemia zbielała, oto ciepłe słońce,

Wnętrze pełne spokoju, czas, przed którym stoisz,

Martwe chwile pomiędzy i popiół na dłoni.