Bezszelestnie

Ulica jest ciemna. Idę bez lęku.

Kamienie pod stopami są bezpieczne.

Wygaszone okna

przypominają, że to pora snu.

Nie świecą żółte płomyki latarni

i cicho jest jak nigdy.

Idę na spotkanie wszystkiego,

co chciałabym zrozumieć.

Krok za krokiem, bezszelestnie

na miękkich podeszwach

zbliżam się do rozwiązania.

Nie przesłaniają go kontury ani cienie.

Bez migoczących plam, bez tęczy,

jak czarny wykrzyknik.

 

Ale to nie odpowiedź tylko pytanie

nie do usłyszenia

w ciemnej, cichej ulicy.

 

                                     12.2015