Moje życie zaczęło się od końca...

Moje życie zaczęło się od końca...

חיי התחילו מהסוף...

Moje życie zaczęło się od końca –

najpierw poznałam śmierć

potem – rodzenie.

Rosłam wśród nienawiści

w królestwie burzenia,

dopiero potem poznałam

tworzenie.

Oddychałam ciemnością, pożarem,

więdnięciem uczuć –

to była atmosfera mojego dzieciństwa,

dopiero potem ujrzałam

światło,

dopiero potem dojrzałam

kwitnienie.

O miłości wiedziałam zawsze –

nawet gdy było gorzej niż strasznie!

Nawet w piekle istniała.

Spotkałam ją.

Moje życie zaczęło się od końca

i dopiero potem wróciło do początku.

Zmartwychwstałam.

To nie było daremne, nie było daremne,

dlatego, że Dobro jest nie mniej potężne

niż Zło.

Również we mnie jest siła Dobra!

– Jestem dowodem.

20. 02. 1983.

MAJOWA NOC

W pokoju jest cicho, przytulnie. Miarowe bicie zegara miesza się z równym oddechem śpiących spokojnie dzieci. Niezwykła noc, gdyż – jak nigdy o tej porze w Izraelu – na dworze leje deszcz. Ciężkie krople uderzają o dachy i szybko spływają po szybach. Świeże, chłodne powietrze wypełnia mieszkanie. Owinęłam się kołdrą, głowę wtuliłam w ciepłą poduszkę i wsłuchuję się w szum tej nieoczekiwanej ulewy. I nagle...

Leje deszcz. Ciężkie chmury pokryły niebo, przesłoniły sobą świat. Nieprzerwane strugi wody spływają na ziemię. Na placu obozowym stoją rzędami tysiące znękanych, wycieńczonych ludzi.

Nogi zdrętwiałe w przegniłych, podartych butach, grzęzną w błocie. Woda przesiąka przez nędzną odzież, spływa po głowach, po twarzach, po niemal nagich, wychudzonych ciałach. Dreszcze zimna i kurcze głodu wstrząsają ludźmi. "Aufzejerki", odziane w ciepłe mundury i długie, nieprzemakalne płaszcze, z olbrzymimi kapturami, pilnują, z bronią u boku, abyśmy stali równo. Porządek musi być!

Mijają godziny. Niebo staje się coraz ciemniejsze, ulewa wzmaga się i wzmaga. Dziesiątki ludzi, omdlałych lub już martwych, padają bezsilnie w błoto. Nikt nie reaguje. Deszcz zmywa łzy, ból, wszelkie uczucia. Nieprzytomne oczy spoglądają uparcie na wąskie drzwi baraków. Na ustach błąka się nieme pytanie: jak długo jeszcze? Kiedy nadejdzie kres tej męki?

Nagle – komenda: klęczeć! Wszyscy na kolana! Z nadludzkim wysiłkiem wyrywamy zmartwiałe nogi ze śliskiego bagna. Z trudem udaje się zgiąć zesztywniałe kolana i klęknąć w błocie. Kamienie wbijają się w ciało, kalecząc do krwi.

I znów komenda: ręce do góry! Klęczeć równo! Wziąć po dwie cegły do każdej ręki! A deszcz leje jak z cebra. Wiatr wyje i chłoszcze. Zapada noc.

Na placu klęczą, wśród trupów, w grząskim błocie, tysiące ludzi, zaciskając w męce usta do krwi. Łzy i krew mieszają się z błotem i śmiercią od hitlerowskiej zarazy.

W pokoju jest cicho, przytulnie. Czy to był sen? Nie, to był Oświęcim! To krople ulewnego deszczu w spokojną, majową noc przeniosły mnie znowu do obozu Zagłady.

1967

HALINA BIRENBAUM

Web: THE SCROLLS

An Internet Cultural Periodical

Wikipedia:

W czasie II wojny światowej przebywała początkowo w getcie warszawskim, a następnie w niemieckich obozach koncentracyjnch na Majdanku, Auschwitz-Birkenau, Ravensbrück oraz Neustadt-Glewe, gdzie doczekała wyzwolenia w 1945. W 1947 wyemigrowała do Izraela, gdzie założyła rodzinę i mieszka do dnia dzisiejszego. W czasie licznych spotkań z młodzieżą polską, izraelską i niemiecką opowiada o swoich obozowych przeżyciach.

W 2001 Polska Rada Chrześcijan i Żydów przyznała Halinie Birenbaum tytuł Człowiek Pojednania 2001. Jest członkiem Stowarzyszenia Pisarzy Polskich.

Twórczość

Wobec utartych obrazów Holocaustu wspomnienia Haliny Birenbaum uderzają czytelników przenikliwością i żarliwością. Jej utwory były tłumaczone na kilka języków. Twórczość Haliny Birenbaum jest nie tylko świadectwem pamięci o Holokauście, ale także dowodem niezniszczalności najbardziej ludzkich uczuć: nadziei, miłości do świata i życia w każdej jego postaci.

Książki

Nadzieja umiera ostatnia (1967)

Powrót do ziemi praojców (1991)

Każdy odzyskany dzień (1998)

Wołanie o pamięć (1999)

Echa dalekie i bliskie. Spotkania z młodzieżą (2001)

Życie każdemu drogie (2005) fotografie - Adam Bujak

Wiersze

Nawet gdy się śmieję

Nie o Kwiatach

Jak można w słowach

Henryk i Halina Birenbaum na spacerze z synkiem Yakovem, Herujt, 1951.

Henryk Birenbaum i Halina Balin (później Birenbaum)

Nasz pierwszy syn urodził się w Herujcie w 1951 roku. Mieszkaliśmy w baraku zmontowanym przez Henryka z blachy aluminiowej. A potem był namiot w obozie przejściowym dla imigrantów w tzw. maabara.