https://lyszczynski.com.pl/index.php/pl/2017/11/12/eutanazja-prawo-europy-21-go-wieku-relacja-z-konferencji-w-europarlamencie/
Dzisiaj chciałbym poruszyć temat ignoranckiej postawy polityków każdej strony na temat nie tylko legalizacji eutanazji w Polsce ale jakiejkolwiek debaty na ten temat.Podczas sejmu VII kadencji Ruch Palikota złożył propozycję tzw. ''Testamentu życia'' gdzie każdy człowiek mógł wcześniej złożyć oświadczenie dotyczące różnych świadczeń medycznych na które się godzi lub nie w razie ewentualnej nie możności podjęcia na bieżąco decyzji jako nieprzytomna osoba.Trzeba jednak przyznać że nie załatwiało to sprawy całościowo, a sama partia nie potrafiła na szerszą skalę wdrożyć temat eutanazji do dyskusji publicznej.Same media także niezbyt pomogły gdzie jak zwykle, napisano i zapomniano po tygodniu lub dwóch.Partie konserwatywne jako że u ich podstaw leży ideologia religijna starają się za wszelką cenę unikać tematu śmierci na życzenie, a gdy do takiego dochodzi podchodzą do sprawy jedynie od strony praktycznej, to znaczy procesu uśmiercania pacjenta jednocześnie nie przypominając że dotyczyło by to tylko osób chorych i tylko na ich życzenie, a także ideologicznie demonizując samą eutanazje zapominając jednocześnie o problemach i nieszczęściach samych chorych oraz motywach ich decyzji. Co gorsza konserwatyści są przy sterach państwa bez przerwy co najmniej od 13 lat (można by także dodać SLD za rządów bardziej konserwatywnego światopoglądowo Leszka Millera ale już sobie darowałem). Resztę rządzących można by scharakteryzować jako osoby albo bezbarwne, tchórzliwe, niezdecydowane albo umiejętnie skrywające swe konserwatywne poglądy z pragmatycznych powodów.Nauczyłem się że jedyny polityk wart uwagi to polityk który mówi co myśli i robi to w co wierzy. Chociaż nie popieram osobiście światopoglądu Jarosława Kaczyńskiego szanuje go z jednego powodu, mówi co myśli (zdradzieckie mordy, tam gdzie stało ZOMO itd.) a także wierzy w to co robi zwłaszcza gdy patrzyło się na jego determinację po 7 przegranych wyborach (2007-14). Janusz Palikot był dla mnie tym największym rozczarowaniem, więcej o legalizacji marihuany i nieudolne próby zdjęcia krzyża z sejmu, a za mało o kwestii eutanazji. Premier Donald Tusk jest z nich wszystkich najdziwniejszym przypadkiem. Nigdy jednoznacznie nie dowiedzieliśmy się jakie jest jego stanowisko w takich sprawach jak aborcja, małżeństwa jednopłciowe no i EUTANAZJA. Dla mnie to człowiek bez idei który ustawiał się z wiatrem by tylko wyjść na swoim. Gdy dyskutowano o potencjalnym sojuszu z SLD mówił że jest w nim trochę z socjaldemokraty by tylko wyjść na swoim, a przecież robił z siebie liberała w 2007 mówiąc o niepodwyższaniu podatków . Podsumowując, sytuacje publiczną w każdym względzie kreują politycy i to że dzisiaj nie mówi się o eutanazji tak jak nie mówiło się o tym 10 lat temu to także ich zasługa. Rządzą nami konserwatyści i tacy też są kreowani na główną partię opozycyjną (PO), a ja osobiście po 8 latach bezczynności Platformy w tej kwestii nie mam wątpliwości że różnica między PiS-em a PO to jak w powiedzeniu '' wytyka motyka gracy a oba jednacy''. Czy po tylu latach stagnacji ideologicznej w polskiej polityce nie nadszedł czas na zmiany, czy tacy ludzie jak Jan Śpiewak, Robert Biedroń, Adrian Zandberg mogą coś zmienić i wprowadzić zmianę nie tylko w debacie publicznej ale i polskim prawie? Czy lewica jest odpowiedzią na większą swobodę praw obywatelskich na wzór zachodnioeuropejski np. belgijski czy szwajcarski na pewno tak ale czy każda lewica? Czy po latach rządów SLD gdzie nie zabrano się poważnie za zalegalizowanie eutanazji, a brali wtedy czynny udział w rządzie tacy politycy jak Włodzimierz Czarzasty stojący dzisiaj na czele, czy takiej partii można zaufać, czy jest wiarygodna? Czy lewicy się uda, dla wolności obywatelskich, praw człowieka, a nawet samego odświeżenia sceny politycznej byłoby dobrze ale w tej chwili szanse są iluzoryczne.
