Modernizacja nie jest kwestią polityczną

Nareszcie! Po długich oczekiwaniach i kolejnych opóźnieniach, koło mojego bloku stanęła stacja metra. Słodowiec jest od dziś końcowym przystankiem w kierunku Młocin.

Nigdy nie przypuszczałem, że ten środek transportu miejskiego stanie się przedmiotem moich fascynacji. A jednak możliwość przemieszczenia się w ciągu kwadransa z Bielan na róg Marszałkowskiej i Jerozolimskich w środku dnia, kiedy stolica jest zakorkowana, musi rajcować. Wybierając się dzisiaj z moimi córkami na pierwszą przejażdżkę z naszej stacji zacząłem chyba także trochę bardziej rozumieć mieszkańców Włoszczowej. Czasem do szczęścia niewiele brakuje, tylko że wstyd się do tego przyznać, bo można zostać uznanym za buraka... Zaiste, nowoczesność jest ekscytująca. Można jednak czynić z niej i taki użytek, że się robi z ludzi wałów.

Ostatnio co poniektórzy politycy i publicyści, mniej lub bardziej przekonująco utożsamiający się z prawicą, dostali jakiegoś bzika na punkcie modernizacji. Słowo to stało się dla nich niemal jakimś magicznym zaklęciem. Nie chcą być obciachowi, więc starają się ze wszelkich sił udowodnić, że są „nowocześni” i nie należy ich wrzucać do jednego worka z buraczaną, "zacofaną" prawicą. Tak jakby ojciec Rydzyk i jemu podobni byli wrogami telefonów komórkowych i internetu.

To, że tylko kretyn może być przeciwko udogodnieniom nowoczesności w imię pielęgnowania religii i tradycji lub jakichś innych idei, wydaje się oczywistością. Osobiście nigdy o takich przypadkach nie słyszałem, nie licząc garstki nawiedzonych "ekologów" (tym ostatnim na sercu leży dziedzictwo przyrody, a nie historii i kultury).

Tak więc traktowanie problemu modernizacji jako kwestii politycznej to zwykła hochsztaplerka. Niech się więc nią zajmują hochsztaplerzy. Poważne spory dotyczą zupełnie innych rzeczy. Z pewnością nie stacji metra Słodowiec, z której korzystają w nie mniejszym stopniu "tradycjonaliści", co "moderniści" (cokolwiek te pojęcia miałyby znaczyć).