Ale ta Bjork to przy nim cienka jest....

Wczoraj był koncert Pendereckiego na jakimś festiwalu plenerowym i zaraz obok występowała Björk. Słuchałem dziś relacji w Programie 3, i jedna z uczestniczek koncertu, jasnym spontanicznym głosem, i z doskonałą dykcją powiedziała, że było to wspaniałe przeżycie. Dziwne nieco ze względu na mgłę ale odkrywcze. Po czym powiedziała coś takiego:

Ale ta Bjork,to przy nim (przy Pendereckim) cienka jest....

„Cienka” w sensie – regularnie słaba. Uśmiechnąłem się tylko,  gdyż przypomniałem sobie zdarzenie sprzed kilku lat. Potrzebowałem prawdziwego odpoczynku, a miałem wtedy jak to mówią młodzi „fazę” na Mozarta.
W filharmonii był wieczorny koncert który składał się z dwóch części. Pierwsza część – Penderecki, druga - Mozart. Pomyślałem że wprawdzie za 100% ceny biletu dostaję 50% produktu, ale co tam... Pendereckiego wtedy niesłusznie kojarzyłem ze zrozumiałymi dla garstki ekscentrycznych dziwaków odzianych w swetry, eksperymentami muzycznymi na Warszawskiej Jesieni.
W skrócie –kot chodzi po klawiaturze.

No ale trudno.... Usiadłem zamknąłem oczy. Muzyka Pendereckiego wchłonęła mnie po kilku minutach! Odprężyła i zachwyciła.... Siedziałem w niemym uniesieniu i po wszystkim biłem wraz z innymi gorące brawa... Muzyka szumiała mi w uszach jeszcze wiele dni...

Druga część koncertu – Mozart – zasadniczy cel mojej wizyty w filharmonii. Pamiętam, że już po pierwszych taktach poczułem się rozczarowany. Muzyka była piękna, zachwycająca, delikatna, ale w porównaniu z muzyką Pendereckiego – jakaś taka naiwna. Właśnie takie miałem odczucie – naiwna. Nie jestem znawcą, nie kupuję wielu płyt, ale tamten zachwyt pamiętam. I teraz rozumiem co mogła mieć na myśli młoda dziewczyna mówiąc do mikrofonu Trójkowego reportera:

Ale ta Bjork,to przy nim cienka jest....

Co  tam Bjork dziewczyno; Mozart nie do końca dotrzymał mu kroku..