Ewangelia Jana 3: Przełomowa rozmowa, która zmienia Wszystko?

„Tylko bezgrzeszni wejdą do Królestwa Bożego”.

 Słowa, które od wieków rezonują w sercach wierzących, budzą nadzieję, ale też rodzą pytania. Czy rzeczywiście każdy z nas ma szansę na tę absolutną czystość? A może, pierwotne przesłanie było inne, niż to, co przez wieki stało się dogmatem?

 W sercu Jerozolimy, pod osłoną nocy, rozegrała się jedna z najbardziej intrygujących rozmów zapisanych w Nowym Testamencie. Jezus Chrystus i Nikodem, prominentny faryzeusz i nauczyciel Izraela, spotkali się, aby dyskutować o sprawach najwyższej wagi. Choć to wydarzenie jest znane, nowa analiza jego treści, szczególnie w kontekście słów z Ewangelii Jana 3, 3: „Jeśli się ktoś nie narodzi powtórnie, nie może ujrzeć Królestwa Bożego”, prowokuje do ponownego przemyślenia fundamentalnych dogmatów wiary.

Nowe światło na Stary dogmat: Czy Jezus obalił grzech pierworodny w rozmowie z Nikodemem?

 Dla wielu teologów i wiernych, wejście do Królestwa Bożego jest nierozerwalnie związane z odkupieniem od grzechu pierworodnego, czyli dziedziczonej winy po pierwszych rodzicach. Jednakże, pierwotny sens rozmowy Jezusa z Nikodemem mógł znacząco odbiegać od tej interpretacji, a nawet ją podważać.

 Przyjrzyjmy się bliżej tej frapującej wymianie zdań. Jezus, mówiąc o konieczności „narodzenia się na nowo”, wywołał zdziwienie Nikodema. Faryzeusz, człowiek uczony w Prawie, zapytał: „Jakżeż może się człowiek narodzić, będąc starym? Czyż może powtórnie wejść do łona swej matki i narodzić się?” (Jn 3, 4). Odpowiedź Jezusa jest kluczowa: „Zaprawdę, zaprawdę, powiadam ci, jeśli się ktoś nie narodzi z wody i z Ducha, nie może wejść do Królestwa Bożego. To, co się narodziło z ciała, jest ciałem, a to, co się narodziło z Ducha, jest duchem” (Jn 3, 5-6).

 Niektórzy interpretatorzy Pisma widzą w tej wymianie odniesienie do momentu narodzin fizycznych jako jedynego czasu prawdziwej „bezgrzeszności” człowieka, zanim świadomość i wpływ świata zewnętrznego zaczną kształtować jego (nie)moralność. W tym ujęciu, Jezus nie tyle potwierdzał istnienie dziedziczonego grzechu, co wskazywał na dwa typy „narodzin”, które prowadzą do „bezgrzeszności” i umożliwiają wejście do Królestwa: fizyczne narodzenie „z wody” (odnoszące się do czystości cielesnej) oraz duchowe narodzenie „z Ducha” (odnoszące się do odnowy wewnętrznej poprzez wiarę).

 W dalszej części rozmowy (Jn 3, 14-15), Jezus kontrastuje uczynki (ciało) z przekonaniem (wiarą), podkreślając, że w nowym przymierzu „uczynki” wiary pozwalają na uzyskanie „czystej szaty weselnej” (Mt 22, 11-14) – swego rodzaju bezgrzeszności, która nie jest efektem uczynków, lecz darem od „większego” (Jn 3, 13). To wyjaśnienie wydaje się zaskakiwać Nikodema (Jn 3, 9), który, bazując na ówczesnym rozumieniu Prawa, nie mógł sobie wyobrazić cielesnej możliwości takiego stanu, co Jezus potwierdza w dalszych wersetach (Jn 3, 19-20).

 Jeśli ta interpretacja jest trafna, rozmowa z Nikodemem staje się potężnym argumentem przeciwko idei grzechu pierworodnego w jego tradycyjnym rozumieniu. Sugerowałaby, że „bezgrzeszność” jest brakiem wrodzonej skazy, stanem osiąganym również poprzez wiarę i duchową odnowę, dostępnym dla każdego, kto przyjmie tę „czystą szatę”. To radykalna perspektywa, która może zmienić postrzeganie nie tylko teologii grzechu, ale i całej doktryny zbawienia. Czyżby zatem Jezus, zamiast umacniać pojęcie grzechu pierworodnego, faktycznie je obalał, otwierając drzwi Królestwa Bożego dla wszystkich, którzy „narodzą się na nowo” – nie w sensie powrotu do łona matki, lecz w duchowej przemianie?

Analiza Pisma Świętego jest procesem ciągłym, a każde pokolenie badaczy wnosi nowe perspektywy. Ta interpretacja rozmowy Jezusa z Nikodemem rzuca wyzwanie utartym ścieżkom myślowym, otwierając przestrzeń do głębszej refleksji nad naturą ludzkiej czystości i Bożej łaski. To, co wydaje się paradoksem, może być kluczem do zrozumienia istoty wiary – nie jako ciężaru winy, lecz jako drogi do prawdziwej wolności i bezgrzeszności osiąganej w nowym przymierzu.

Źródła: swordcrossandcrown.org