Godzina sądu: Rozprawa, której nikt nie uniknie!

Prawdziwa wielkość nie polega na nieupadaniu, lecz na podnoszeniu się po każdym upadku.

 To słynne powiedzenie, często przypisywane Konfucjuszowi, nabiera zupełnie nowego, a wręcz przerażającego znaczenia, gdy uświadomimy sobie, że w obliczu ostatecznej rachuby, żadne z naszych upadków nie zostanie zapomniane. Żyjemy w czasach, w których prawda jest towarem deficytowym, a etyka to często tylko zbiór wygodnych reguł. Przyzwyczailiśmy się, że winni uciekają od kary, a ich przestępstwa giną w gąszczu formalności prawnych, korupcji czy zwykłego zapomnienia. Wierzymy, że czas leczy rany i zamazuje grzechy. Ale co, jeśli to wszystko jest tylko złudzeniem? Co, jeśli każdy nasz czyn, każde słowo, a nawet każda myśl, zostaje zapisana w księdze, która zostanie otwarta, gdy nadejdzie „godzina sądu”?

 Wielu z nas, szczególnie tych, którzy dorastali w kulturze judeochrześcijańskiej, od dziecka słyszało o Dniu Sądu Ostatecznego. To wizja, która w popkulturze często sprowadzana jest do mrocznego, apokaliptycznego widowiska z gromami, trąbami i ognistymi rzekami. Tymczasem Pismo Święte, źródło tych proroctw, opisuje tę chwilę w sposób o wiele bardziej osobisty, wręcz kameralny. To nie jest masowa egzekucja, a indywidualna rozprawa, na której każdy z nas staje sam na sam z Najwyższym Sędzią. Nie ma ucieczki, nie ma alibi, nie ma możliwości zafałszowania dowodów. Księgi zostaną otwarte, a na ich kartach znajdziemy każdy szczegół naszego życia, od tego, co uważaliśmy za wielkie triumfy, po te najdrobniejsze, utajone nikczemności. Jak pisał autor Listu do Hebrajczyków, „jest postanowione ludziom raz umrzeć, a potem sąd”. To nie jest opcja, to pewnik. Taka wizja wstrząsa posadami naszej współczesnej moralności, opartej na relatywizmie, wygodzie i minimalizowaniu odpowiedzialności.

Dramat egzystencji: wszyscy jesteśmy przestępcami

 Socjologia i psychologia społeczna od lat badają fenomen konformizmu, posłuszeństwa wobec autorytetu czy mechanizmy racjonalizacji zła. Zazwyczaj szukamy winy na zewnątrz – w systemie, w społeczeństwie, w trudnym dzieciństwie. Jednak, jak sugerują pisma, problem leży znacznie głębiej, w samej naturze człowieka. „Wszyscy bowiem zgrzeszyli i są pozbawieni chwały Boga” – to słowa apostoła Pawła, które brutalnie obnażają naszą kondycję. Ta uniwersalna grzeszność oznacza, że nie ma „niewinnych”, są tylko ci, którzy zdają sobie z tego sprawę, i ci, którzy żyją w iluzji własnej prawości.

 To właśnie z tego powodu, przed Trybunałem nieba, każdy z nas staje jako „przestępca”. Nie chodzi o to, że wszyscy popełniliśmy morderstwo, ale o to, że każdy z nas choć raz świadomie złamał prawo moralne, choćby w myślach. Jezus w Ewangelii wg św. Mateusza idzie jeszcze dalej, mówiąc, że „na podstawie twoich słów będziesz usprawiedliwiony i na podstawie twoich słów będziesz potępiony”. To oznacza, że nie tylko czyny, ale i każde „bezużyteczne słowo”, złośliwa uwaga czy pusta obietnica, zostaną wyjęte na światło dzienne. W tym kontekście, tabloidowe nagłówki o aferach i skandalach, choć często spłycają problem, uderzają w sedno. Inaczej niż w gazetach, tak i w Niebiańskiej Księdze nie ma miejsca na półprawdy.

Koszt grzechu i droga do zadośćuczynienia

 Wielu psychologów społecznych wskazuje, że poczucie winy i potrzeba zadośćuczynienia są wpisane w ludzką psychikę. Ale co, jeśli nasze przewinienia są tak wielkie, że nie da się ich odkupić? Pismo Święte jest w tej kwestii bezlitosne: „zapłatą bowiem za grzech jest śmierć”. To nie tylko metafora, to fundamentalna zasada duchowego wymiaru sprawiedliwości. Kara za przekroczenie prawa jest surowa i nieunikniona. W dobie, gdy walczymy o prawa człowieka, o drugą szansę dla każdego, ta wizja wydaje się archaiczna i okrutna.

 Jednak tu pojawia się kluczowy element, który odróżnia tę teologiczną koncepcję od ludzkiego systemu sądowniczego. Bóg nie chce naszej śmierci. Zamiast tego, w Ezechiela 18, 23, pyta: „Czyż ja mam upodobanie w śmierci niegodziwego? – mówi Pan BÓG, a nie raczej w tym, aby się odwrócił od swoich dróg i żył?”. I tu, jak w rasowym kryminale, pojawia się niespodziewany zwrot akcji. Darem za grzech, ponad śmiercią, jest... „życie wieczne w Jezusie Chrystusie, naszym Panu”. To On, jak opisuje List do Hebrajczyków, jest naszym „najwyższym kapłanem”, który „przeszedł przez niebiosa” i jest w stanie wstawić się za nami.

 To rewolucyjne podejście, które podważa logikę socjaldemokratyczną i kulturową: nie jesteś w stanie zasłużyć na życie wieczne swoimi dobrymi uczynkami, tak samo, jak nie jesteś w stanie uciec przed sądem. Jedyne, co możesz zrobić, to przyjąć dar, który jest ofiarowany za darmo. To nie jest kwestia zasług, ale kwestia wiary i pokory. I to właśnie tutaj tkwi sedno tej „sprawy”: w ludzkiej pysze. Bo o ile łatwiej jest wierzyć, że „jakoś się wybronię”, o tyle trudniej jest przyznać się do bezsilności i przyjąć pomoc, która podważa naszą samowystarczalność.

Materialne koszty decyzji

 Mówiąc o sądzie, nie można pominąć aspektu materialnego. W naszej kulturze każda decyzja ma swoje materialne konsekwencje. Zła decyzja biznesowa prowadzi do bankructwa, nieodpowiedzialne życie do chorób. W tej teologicznej perspektywie, koszty są o wiele wyższe, niż możemy sobie wyobrazić. Mowa o „wiecznym zatraceniu od oblicza Pana” (2 List do Tesaloniczan 1, 9). To nie jest po prostu brak życia, to wieczne, oddzielenie od Źródła życia. To najdroższa decyzja, jaką można podjąć.

 Z drugiej strony, przyjęcie „ewangelii wiecznej” i „przebłagania za nasze grzechy” oferowanego przez Chrystusa, nie wiąże się z żadnym materialnym kosztem, a daje największą możliwą nagrodę. Nie da się jej kupić, zarobić, ani wywalczyć. Jest to model ekonomiczny zupełnie obcy naszemu rynkowemu myśleniu, opartej na zasadzie „coś za coś”. W tym przypadku, dostajesz wszystko w zamian za pokorę i wiarę. To wciągający paradoks: największa cena została już zapłacona, a my musimy jedynie chcieć ją przyjąć.

W dobie, kiedy nastała era post-prawdy, a na moralnym kompasie pękają szkła, wizja ostatecznego sądu może wydawać się przestarzała, a nawet zabawna. Pamiętajmy jednak, że fundamenty naszego prawa, etyki, a nawet kultury, są w dużej mierze oparte na biblijnych aksjomatach. Ignorowanie ich to jak próba budowy domu bez fundamentów. W końcu, gdy nadejdzie czas, a nad naszymi głowami otworzą się księgi, to nie nasze „dobre intencje” ani „pozytywne myślenie” będą miały znaczenie. Liczyć się będą fakty. Czy jesteś gotowy na ten werdykt? A może wolisz zaryzykować i dowiedzieć się na własnej skórze?

_{Oprac. redaktor Gniadek
(8/09/2025)}

_{Fot. ilust. likekonik.pl - Jak wygląda rozprawa w sądzie? - likekonik.pl}