Jeden grzech, czy całe życie? Nowe Przymierze a kontrowersje, które wstrząsają Kościołem.

„Nie sądźcie, że przyszedłem znieść Prawo albo Proroków. Nie przyszedłem znieść, ale wypełnić.” (Mt 5, 17)

 Współczesna teologia, zdawałoby się, nie ma już nic nowego do zaoferowania. Przyzwyczajeni do dogmatów i tradycyjnych interpretacji, rzadko poddajemy w wątpliwość to, co od wieków uznajemy za prawdę objawioną. A jednak, nagle, jak grom z jasnego nieba, pojawia się temat, który wstrząsa posadami wiary i zmusza do rewizji fundamentalnych przekonań. O czym mowa? O interpretacji Nowego Przymierza i kwestii grzechu, który, wbrew obiegowym opiniom, niekoniecznie musi być śmiertelnym wyrokiem dla duszy wierzącego.

Grzech, zbawienie i Nowe Przymierze – sensacyjny zwrot w teologii czy herezja?

 Duchowni i teologowie, tacy jak charyzmatyczny autor serii wykładów na temat Listu do Hebrajczyków, rzucają nowe światło na odwieczne dylematy. Ich teza jest prosta, a jednocześnie rewolucyjna: jedyna ofiara Jezusa Chrystusa raz na zawsze przebaczyła wszystkie grzechy – te popełnione w przeszłości, te obecne i te, które dopiero popełnimy. To przekonanie stoi w ostrej sprzeczności z tradycyjnym nauczaniem, które zdaje się kłaść nacisk na ciągłe pokutowanie i dążenie do doskonałości, aby nie utracić Bożej łaski. Socjologicznie, można to postrzegać jako konflikt dwóch systemów wartości: systemu opresyjnego, opartego na lęku przed karą, kontra system wyzwoleńczy, oparty na bezwarunkowej łasce.

 Tradycyjna psychologia społeczna uczy nas, że systemy oparte na lęku są niezwykle skuteczne w utrzymywaniu porządku społecznego i posłuszeństwa. Obawa przed wiecznym potępieniem jest potężnym narzędziem kontroli moralnej. Ale czy jest to zgodne z duchem miłosierdzia, którym przepełniona jest Nowina? Z psychologicznego punktu widzenia, ciągłe poczucie winy i lęk przed popełnieniem błędu mogą prowadzić do autodestrukcji, depresji oraz wypalenia duchowego. Wierny, który boi się każdego swojego kroku, nie może w pełni doświadczyć radości wiary. Nowa interpretacja, która mówi o całkowitym i ostatecznym przebaczeniu, uwalnia od tego brzemienia. Daje poczucie pewności, które jest kluczowe dla zdrowia psychicznego. To przesunięcie akcentu z „zasług” na „łaskę” jest czymś, co może zmienić życie milionów wierzących.

 Pojawia się jednak pytanie: co z „grzechem świadomym”, o którym wspomina List do Hebrajczyków 10, 26? Tradycja nauczała, że jest to każdy grzech popełniony z pełną świadomością i wolą, co stanowi śmiertelne zagrożenie dla zbawienia. Tymczasem, teologowie nowej fali proponują inną, bardziej miłosierną interpretację. Ich zdaniem, „świadome grzeszenie” nie odnosi się do chwilowego upadku moralnego, lecz do celowego i ostatecznego odrzucenia Jezusa jako Zbawiciela, po tym, jak poznało się Prawdę. To nie jest błąd, ale akt buntu i apostazji. Ta subtelna, ale fundamentalna zmiana w rozumieniu Pisma, radykalnie zmienia perspektywę. Z jednej strony, daje pewność tym, którzy borykają się z grzechem i słabościami. Z drugiej, stawia na cenzurowanym tych, którzy wykorzystują wiarę do manipulacji i wywołują lęk w sercach wiernych.

 Z punktu widzenia etyki i aksjomatów moralnych, nowa interpretacja stawia nas przed pytaniem o sens ludzkiego wysiłku i dążenia do świętości. Jeśli wszystkie grzechy są już przebaczone, to po co w ogóle starać się żyć moralnie? Felieton ten, stawia na informowanie o wszechstronnych szansach, jak i potencjalnych również materialnych kosztach decyzji. Szansą jest tu z pewnością duchowa wolność i pewność zbawienia. Możemy w pełni skupić się na dobrych uczynkach, nie z lęku przed karą, ale z wdzięczności za otrzymaną łaskę. To zmiana motywacji, która może przynieść owoce w postaci większej miłości, hojności i autentycznej służby bliźniemu.

 Ale są też koszty. Socjaldemokratycznie myślący krytycy mogą wskazywać, że taka interpretacja może prowadzić do moralnego rozluźnienia. Jeśli nie ma lęku przed karą, ludzie mogą czuć się zwolnieni z odpowiedzialności za swoje czyny, co może podważyć porządek społeczny i spójność wspólnoty. Może pojawić się pokusa, aby „grzeszyć do woli”, skoro i tak nie ma to wpływu na zbawienie. Z drugiej strony, psychologia społeczna podpowiada, że autentyczna motywacja do dobra, płynąca z miłości, jest trwalsza i bardziej konstruktywna niż motywacja z lęku.

 Kulturoznawczo, to zjawisko można traktować jako odzwierciedlenie zmian, jakie zachodzą w społeczeństwie. Odrzucenie autorytaryzmu, dążenie do indywidualizmu i wolności, widoczne w wielu sferach życia, znajduje swoje odzwierciedlenie również w teologii. Wierny nie chce być już biernym odbiorcą dogmatów, ale aktywnie poszukuje osobistej relacji z Bogiem, opartej na zaufaniu, a nie na strachu.

 W tym kontekście, debata o Nowym Przymierzu to coś więcej niż tylko teologiczny spór. To echo szerszych przemian społecznych, kulturowych i psychologicznych. To pytanie o to, jaki obraz Boga chcemy przekazywać przyszłym pokoleniom: Boga-sędziego, czy Boga-Ojca, który przebacza bezwarunkowo.

Debata na temat grzechu i Nowego Przymierza jest jak lustro, w którym odbijają się nasze najgłębsze lęki i pragnienia. To, co dla jednych jest herezją, dla innych jest wyzwoleniem. Niezależnie od tego, po której stronie sporu staniemy, warto pamiętać, że prawdziwa wiara nie powinna być oparta na lęku, lecz na pewności, że Boże miłosierdzie jest większe niż jakikolwiek ludzki błąd. Prawdziwa wolność jest w sercu, które nie boi się prosić o przebaczenie, ale które przede wszystkim wie, że zostało już odkupione.

^{| teologia | psychologia społeczna | Nowe Przymierze | grzech | zbawienie | etyka |}

_{Oprac. redaktor Gniadek
(12/09/2025)}

Co zyskuje Czytelnik:

Zrozumienie kontrowersji teologicznych, poszerzenie perspektywy na temat grzechu i zbawienia, inspirację do pogłębienia własnej wiary oraz refleksji nad motywacjami w życiu.

_{Fot. ilust. msn.com - Kościół wprost o singlach. Czy życie w samotności to grzech?}