Jakiś czas temu Agnieszka Holland nakręciła film Pokot. Film na podstawie książki Olgi Tokarczuk "Prowadź swój pług przez kości umarłych". Napisałem na ten temat notkę Pokot
Nie ma sensu pisać jeszcze raz tego samego, więc skoncentruję się na tym co powiedziała sama Olga Tokarczuk o sobie. Okazuje się, że jest absolwentką psychologii, która pracowała potem w szpitalu z ludźmi uzależnionymi. Jak sama powiedziała: po pięciu latach pracy zauważyła, że jest "bardziej zaburzona niż jej pacjenci" i zrezygnowała.
Czyli Pani Olga Tokarczuk jest jej własnym zdaniem, zbyt zaburzona żeby pomagać ludziom w szpitalu psychiatrycznym. Jest tego świadoma, ale jednocześnie jest odpowiednią osobą, żeby edukować całe społeczeństwo? Wizja mężczyzny z filmu Pokot jest wizją czysto depresyjną. Nie ma w niej żadnej wartości, nie zmusza do jakiejkolwiek refleksji, nie obnaża niczego. Jest po prostu depresyjnym wyrzuceniem z siebie furii i nienawiści, na część rzeczywistości, którą postrzega się jako czarną i którą oskarża się o wszelkie zło naszej planety, a także jak mniemam własne cierpienie.
Jak to się dzieje, że w tym przypadku Pani Olga nie dostrzega, że skoro jest z nią zbyt źle, żeby pomagać ludziom zaburzonym, to może pomagać wszystkim innym też nie powinna? Moim zdaniem, różnica polega na tym, że tych zaburzonych nie nienawidziła, a mężczyzn już po prostu nienawidzi. Nienawidzi też naszego świata, społeczeństwa i kultury, więc nie bardzo się przejmuje swoimi kompetencjami jeśli chodzi o pomaganie. Bo o pomaganie tu po prostu nie chodzi, a o coś odwrotnego.Chodzi o zemstę za własne cierpienia i zniszczenie świata, który na owo cierpienie ją skazał.
Co jednak z resztą społeczeństwa? Jak to się dzieje, że takie dzieła dostają nagrody, dyskutuje się o nich i mają moc edukacyjną dla "zdegradowanego" społeczeństwa? Czemu ludzie kultury, recenzenci, media nie dostrzegają, że niektóre dzieła, mogą być terapią proponowaną przez człowieka, który jest bardziej zaburzony niż ten, którego chce leczy?
