Wiadomo, dziś, to jest 14 października, wypada Dzień Edukacji Narodowej, powszechnie znany jako Dzień Nauczyciela. W związku z czym Google postanowiło tymczasowo zmienić logo na stronie głównej. Mamy więc dziś nauczycielskie Google Doodle.
Na początku nawet miło było, że odnotowuje się taki fakt. Jednak jak się przyjrzałem animacji, to zadałem sobie bardzo proste pytanie. Dlaczego w materiałach prezentowanych przez środkową literkę G, która odgrywa tutaj rolę nauczyciela (nauczycielki?), przeważają treści z zakresu nauk ścisłych? Jedynym wyjątkiem, na tle matematyki, astronomii, chemii, botaniki, była muzyka. Chociaż tyle, że sięgnięto do obszaru sztuki.
Zastanawia mnie tylko, dlaczego nie pojawiła się plansza z naukami o literaturze, języku, czy innych nauk humanistycznych? Owszem, ktoś powie, że to przesadne szukanie dziury w całym, czy też paranoiczne tworzenie teorii spiskowych. A według mnie to dość istotna sprawa i nieco w żartobliwy sposób zwracam na to uwagę. Nawet jeśli Google Doodle ma charakter internacjonalistyczny, a więc używane znaki muszą być zrozumiałe przez wszystkich, to czy przy okazji polskiego Dnia Edukacji Narodowej nie można by dodać czegoś jeszcze?
Do tego ironicznego komentarza dodam jeszcze jedno, co w kontekście rozważań nad brakiem literatury w powyższym Doodle'u jest istotne. Otóż pisarz, Jakub Żulczyk, znany młodemu pokoleniu dość dobrze (pisze nawet poczytne powieści), na swoim oficjalnym profilu na Facebooku, umieścił życzenia skierowane do Belferek i Belfrów. Wiadomo, nawiązuje tym samym do serialu Belfer, którego jest współpomysłodawcą i współscenarzystą. Tu też byłoby fajnie, gdyby nie dwa istotne elementy.
Po pierwsze, różnicując zawód nauczyciela na formy żeńskie i męskie, należałoby się zastanowić, czy powinniśmy używać formy Dnia Nauczyciela? A co z nauczycielkami? Aż dziw, że pan Żulczyk nie życzył Belferkom i Belfrom wszystkiego dobrego z okazji Dnia Nauczycielki i Nauczyciela.
Po drugie, doprawdy ciężki [sic!] orzech do zgryzienia mieli nauczyciele pana Żulczyka, skoro w tym przypadku nie mogli odpowiednio go wyedukować. Jednakże autoironicznie pisarz stwierdza, że nie twardym, ani nawet nie trudnym orzechem był, a ciężkim. Dystans najważniejszy.
