Wiedźmin. Czas pogardy. Tom IV

Jan Bodakowski

Wiedźmin. Czas pogardy. Tom IV

 

Nakładem wydawnictwa Supernowa, w 2010 roku, ukazało kolejne wydanie powieści Andrzeja Sapkowskiego „Wiedźmin. Czas pogardy. Tom IV” należącej do sagi o Wiedźminie. „Czas pogardy” jest doskonałym studium demoralizacji władców i polityki, tego, że władcy dla osiągnięcia swoich merkantylnych celów gotowi są do wszelkiej podłości, wylania morza krwi poddanych, i prowadzenia kłamliwych akcji propagandowych.

 

W świecie wiedźmina trwały krwawe walki z zrewoltowanymi elfami. Władcy przestali ufać czarodziejom – zaś od dawna, czarodzieje nie liczyli się w zagrażającym królestwom Nilfgaardzie.

 

Czarodzieje przybyli na ziemie wiedźmina na statku wygnańców. Razem z nimi przybyli osadnicy. Pierwsi przybyli czarodzieje wyszukiwali wśród dzieci osadników „źródeł” - osób obdarzonych zdolnościami magicznymi. Dzieci odbierane były rodzicom i szkolone przez elfich magów. Z czasem pojawiła się rada czarodziejów i jej najwyższa władza kapituła.

 

W czasie agresji Nilfgaard na zajętych terenach rabował płody rolne, zwierzęta, wyposażenie zakładów i wartościowe przedmioty. Czego nie udało się Nilfgaardczykom wywieść było przez najeźdźców palone. Nilfgaardowi w jego agresji pomogło to, że królestwa wbrew przymierzom nie pomagały sobie. W wyniku walk jedno królestwo zostało przez Nilfgaard zajęte, jedno utraciło swe ziemie na rzecz elfów, a inne stało się wasalem agresorów.

 

Ciri i Geralta ścigał Rience, niedoszły czarodziej, agent, były wiezień Cintry, sadysta, szpieg Nilfgaardu, pracujący na zlecenie jednego z czarodziejów. Władcy królestw chcieli zabić Ciri by jej męski potomek nie był konkurencja do tronu.

 

Ciri i czarodziejka Yennefer przybyły na zjazd czarodziejów. Ciri została przez Yennefer umieszczona w szkole czarownic. Królewna jednak uciekła i spotykała poszukującego ją wiedźmina i barda Jaskra. Spotkanie to staje się okazją do szczerej rozmowy w Geralta i Yennefer, dzięki której para kochanków wybacza sobie wzajemne urazy i pozwoliła rozkwitać swojej wzajemnej miłości.

 

Czarodziejka wraz z wiedźminem pojawia się na inauguracji rady czarodziejów. Yennefer była członkiem najwyższych władz rady - kapituły. Podczas rady część czarodziejów została aresztowana, pod zarzutem współpracy z Nilfgaardem. Krwawy chaos na zjeździe pogłębiał atak elfów. Uciekająca z zamku Ciri nie zabiła ścigającego ja nilfgardzkiego rycerza, który uratował ją w czasie zagłady rodzinnego królestwa. W czasie walk na zamku wiedźmin został ciężko ranny.

 

Ranny Geralt trafia pod opiekę driad, gdzie odnalazł go bard Jaskier. Władca Nilfgaardu przedstawił fałszywą Ciri, nie mogąc odleźć prawdziwej. Sama zaś Ciri uciekając z zamku czarodziejów ogarniętego walkami, przez zakazany portal, trafia na pustynie, gdzie ociera się o śmierć, spotykała jednorożca i czerpała zakazaną moc z ognia. Po cudownym uratowaniu, została pojmana przez siepaczy Nilfgardu, którym uciekła wraz z bandą kryminalistów, do której się przyłączyła.

 

Z „Czasu pogardy” czytelnicy dowiedzą się, że matką Geralta była czarodziejka, a ojcem awanturnik. Uważni czytelnicy odkryją też dwie informacje, które umknęły twórcom filmu o wiedźminie – Geralt lubił być ogolony, a zarost na twarzy podobnie jak włosy, miał siwy.

 

Jan Bodakowski