Jan Bodakowski
Jak rozmawiać z dziewczynami na prywatkach – bardzo romantyczny punk SF film w kinach
Punk, podobnie jak skin, umarł już bardzo dawno temu. Zapewne dziś tylko takie stare osoby jak jak pamiętają jeszcze, że coś takiego było. Zważywszy na to, że subkultury kwitły w Polsce kiedy byłem mały, a na zachodzie jeszcze wcześniej, i że wielu z weteranów subkultur nie dożyło z powodu dragów i alkoholu, to dziś nie ma nawet komu odczuwać sentymentu za klimatami sprzed lat.
Nie mniej film „Jak rozmawiać z dziewczynami na prywatkach” to bardzo romantyczny satyryczny film science fiction, który można obejrzeć na ekranach kin w całej Polsce, w tym i w warszawskim kinie Kinoteka. Uniwersalna historia miłosna, która spodoba się wszystkim nie upośledzonym emocjonalnie osobom, a dodatkowo przywołuje pewien pop kulturowy fenomen lat 70 i 80 XX wieku.
Akcja filmu „Jak rozmawiać z dziewczynami na prywatkach” rozgrywa się w Londynie w 1977 roku. Trzech brytyjskich punków (Enn, John i Vic) trafiają do domu zamieszkałego przez kilkudziesięciu kosmitów. Specyfika brytyjskich punków polega na tym, że nie są są to brudni i zaćpani kolesie (jakich można pamiętać z okresu transformacji ustrojowej), ale mili chłopcy kontestujący rzeczywistość poprzez noszenie agrafek. Jeden z brytyjskich punków spotyka piękna kosmitkę Zan. Rozkwita między galaktyczny romans, w scenerii szarego i brudnego Londynu.
Film powstał na podstawie (napisanego w ciągu 24 godzin) opowiadania opowiadania znanego pisarza science fiction Neila Gaimana. Główny bohater ma wiele autobiograficznych cech pisarza, a akcja rozgrywa się w jego rodzinnej dzielnicy.
W rolach gównach widzowie zobaczą takie gwiazdy jak Nicole Kidman, oszałamiająco piękna Elle Fanning, Ruth Wilson, Alex Sharp. Choć estetyka filmu nawiązuje do sztuki nowoczesnej, to akcja jest bardzo klarowna, dynamiczna, pełna humoru i bardzo romantyczna. Pomimo, że bohaterami filmu są punki w filmie nie ma lewicowej propagandy, choć są erotyczne sceny nie przeznaczone dla młodego widza.
Oglądają film warto pamiętać, że specyfika polskiej fantastyki polega na tym, że wielu jej twórców w naszym kraju nie kryje swoich prawicowych czy patriotycznych poglądów. Fajnie by było gdyby ktoś wreszcie, w zgodzie z literackimi pierwowzorami, i z talentem, wykorzystał potencjał rozrywkowy tkwiący twórczości Marcina Wolskiego, Andrzeja Pilipiuka, Rafała Ziemkiewicza czy Konrad Lewandowskiego.
Jan Bodakowski
