Dla nikogo chyba nie jest tajemnicą, że Polska wzięła chrzest w obronie przed agresją chrześcijańskiej Europy. Aby nie zwiększać rangi największego rywala, przewrotnie oddaliśmy się w opiekę "słabszemu". To było oczywiste, że zagraliśmy na nosie Niemcom, wytrąciliśmy im ważne preteksty do najazdów, zyskaliśmy sojuszników, a nie ulegliśmy nikomu, szczególnie wrogowi. Przejście do strefy wpływów chrześcijaństwa dało pewne korzyści, ale podobnie jak z przynależnością do Unii Europejskiej nakładało sporo wymagań i ograniczeń suwerenności, nawet przyjęcia "czarnych" imigrantów. Polska do dnia dzisiejszego nie żałuje tego kroku, choć trudno ocenić, co by było, gdyby...
Teraz znowu świat się zmienia i Niemcy chcą nas ochrzcić, narzucić walutę Euro, przysłać swoich murzynów do nawracania na kulturę europejskiego multikulti. Z drugiej strony Rosjanie też mrugają okiem, byśmy wrócili do braci słowiańskich i wybaczyli sobie dawne grzeszki. Polska stoi między młotem, a kowadłem, próbuje lawirować jak inne mniejsze kraje, czyli nie dać się nikomu, ale nie pozbawiać nadziei wrogów na pokojowe zdobycie. W wojence Niemiecko-Amerykańskiej wspieramy kopanie słabszego, co jest według zasad polityki bardzo praktyczne, gdy czujemy się za słabi na własne rozgrywki, ale mamy dość siły, by samemu wybrać stronę. W wojence Rosyjsko-Amerykańskiej wspieramy również kopanie słabszego. Niby wszystko fajnie, ale to już drugi potężny sąsiad, któremu się narażamy, a ten sam nieprzewidywalny sojusznik. Czy to już nie jest samobójstwo? Spokojnie, wielki strateg, czy nieudacznik bez konta, ale pomyślał, by mieć dodatkowo sojusz z Anglikami, możliwość współpracy z Izraelem, przyjacielskie stosunku z grupą Wyszehradzką, otwarte drzwi do dialogu z Francją, wspólny interes z całą Europą środkową oraz zainteresowanie Chin. Ta ostatnia pozycja nie może być zbyt mocno akcentowana, bo Amerykanom nie jest zbyt na rękę. Wiedzą, że w wojnie Chińsko-Amerykańskiej też będziemy chcieli kopać słabszego, tylko nikt jeszcze nie wie, kto nim będzie, więc muszą wpierw przekonać Niemców i Rosjan do tej wojny, by takie kraje jak Polska nie miały już wyboru. W tym chętnie pomagamy, bo widocznie nie wierzymy, że takie mocarstwa dadzą się Amerykanom znowu ugiąć. Im dłuższa walka, tym dłużej mamy względny spokój. Chiny rosną, a ryzyko wojny światowej spada, na rzecz pokojowej detronizacji hegemona. Wspieranie Ukrainy przeciw Rosji, Węgier przeciw Unii (Niemcom) to nasz interes związany z bezpieczeństwem, ale jest też pomysł na przyszłość. Czechy, Słowacja i Austria współpracują z Niemcami na całego, Węgry z Rosją, słyszy się o coraz większych inwestycjach Chińskich. Oczywiście my jesteśmy niewinni, bo lojalnie (wobec USA) odmówiliśmy im łódzkiego węzła kolejowego, ale Orban... widocznie nie musi mieć sojuszu z USA, bo nie czuje się zagrożony ani Niemcami, ani Rosją.
Zmierzam do tego, że jak Niemcy wygrają swoją rozgrywkę to przyjmiemy chrzest wbrew nawet naszym interesom gospodarczym, ale nawiążemy ścisłą współpracę z Czechami, Austrią, Słowacją, krajami Bałtyckimi i resztą Europy środkowej, by jak najmniej eurocentów trafiało do Niemiec. Nie zdziwię się, jak będą nagłe remonty i utrudnienia na autostradach przy niemieckiej granicy, może problem z imigrantami, których przyjmiemy i tam rozlokujemy. Drogi północ-południe powstaną niezależnie od wariantu. Gdy wygra Rosja lub Chiny, powstanie Nowy Jedwabny Szlak, a my pogodzimy się poprzez Węgrów ze znienawidzonymi Rosjanami i zawiedzionymi naszą wstrzemięźliwością Chińczykami. Będziemy promować jednak silnie szlak przez Europę środkową, a nie wschodnią, nawet jeśli na tym finansowo gorzej wyjdziemy, byle Rosja nie urosła za mocno. Balansowanie czasem wymaga wysiłku, kosztów, stąd te odmrażanie sobie uszu na złość babci. To czasem konieczność.
