Na marginesie dyskutowanej ostatnio sprawy warto zwrócić uwagę, że o wyjątkowo uwłaczającym charakterze samokrytyk, których domaga się dzisiejszy ideologiczny miękki totalitaryzm, świadczy marność jego pogróżek i jego sprawcze niedołęstwo.
Składanie klasycznych stalinowskich samokrytyk mógł usprawiedliwiać fakt, że ich niezłożenie groziło trwałą utratą zdrowia, wolności lub życia - swojego lub swoich bliskich. Tymczasem obecny "zachodni" totalitaryzm może najwyżej utrudnić niesubordynowanym stałe uczestnictwo w już i tak wyraźnie się kończącym "wielkim żarciu" i paradowanie po coraz lichszym targowisku próżności.
Innymi słowy, klasyczne totalitaryzmy były - zarówno pod względem swoich możliwości wykonawczych, jak i związanych z nimi wiernopoddańczych oczekiwań - potężne, muskularne i groźne. Tymczasem ich współcześni spadkobiercy - przynajmniej w naszej części świata - są jedynie jazgotliwi, ośliźli i infantylnie złośliwi. Im zaś marniejszy przeciwnik, a tym samym mniejsze z jego strony zagrożenie, tym większa szkoda na duszy ponoszona przez tego, który mu ulega - zwłaszcza jeśli robi to szybko i służbiście.
Podsumowując, ukorzyć się nieszczerze przed krwiożerczym lwem to niekoniecznie sprzedać honor za nędzne srebrniki, zwłaszcza jeśli przy pierwszej sposobności jest się gotowym rzecz odwołać i wyjaśnić strategiczny zamiar. Natomiast płaszczyć się przed stadem co najwyżej uciążliwych pluskiew i pcheł to dosłownie przehandlować wszystko za nic - i to niestety nie wyłącznie i nie przede wszystkim na płaszczyźnie materialnej. Zechciejmy mieć to na uwadze tym mocniej, im natrętniej panoszą się podobne zjawiska, a tym prędzej odejdą one w społeczny niebyt, oszczędzając duchowego niebytu ich potencjalnym, nie dość rezolutnym ofiarom.
Cenię wolność osobistą, ekonomiczny zdrowy rozsądek, logiczną ścisłość, intelektualną uczciwość i dyskretną dobroczynność.
Nowości od blogera
Inne tematy w dziale Kultura
