PZL – 37 Łoś, jedna z rzeczy, będącej chlubą okresu międzywojennego, perełką w rozwoju II RP. Świadectwo, że młode, odradzające się państwo pomimo piętrzących się problemów idzie właściwą ścieżką. Że potrafi stworzyć produkt nowoczesny, w niczym nie ustępujący standardom światowym. Ba, a nawet je wyprzedzającym.
A jaka się okazała rzeczywistość? Z tego co wyczytałem, Łosiowi zarzucano brak samouszczelniających się zbiorników paliwa, kiepskie uzbrojenie obronne, oraz duże skrzydła, ułatwiające trafienie przez chociażby artylerię przeciwlotniczą.
Może to określenie nieco na wyrost, ale ja uważam Łosia za takie ,, polskie Mosquito’’. Dlaczego tak myślę? Chociażby z uwagi na duże prędkości, jakie uzyskiwała ta maszyna.
O jej wartości bojowej najbardziej przekonał się niemiecki XVI korpus pancerny. Po przełamaniu obrony Polaków w tzw ,, bitwe granicznej’’ padł ofiarną z tego co pamiętam V i XV dywizjonu bombowego złożonego z tych maszyn. Jeśli mnie pamięć nie myli, również pułk SS Germania poczuł skuteczność PZL-37.
Podsumowując, każdy niemal samolot ma swoje plusy i minusy. Nie inaczej jest z Łosiem. Brak chociażby tych feralnych zbiorników również odczuwały np. maszyny japońskie. Myślę mimo wszystko, że Łoś, zważywszy na zaistniałą sytuację i warunki w jakich musiał operować, wywiązał się z zadania co najmniej solidnie.
Interesuję się rozmaitą tematyką, jestem zafascynowany światem, jego bogactwem i różnorodnością
Nowości od blogera
Inne tematy w dziale Kultura
