Swego czasu obejrzałem film dokumentalny Andrzej Fidyka ,, Defilada’’, ukazująca rzeczywistość Korei Północnej. Co mnie zaciekawiło i zaintrygowało w tym obrazie, to fakt, iż w trakcie jego emisji nie pada ani jedno zdanie z ust reżysera, panuje z jego strony całkowite milczenie.
Głębiej się przy tym zastanowiłem, nad istotą dokumentu. Jaka ma być jego realizacja? Czy jest mu potrzebny odpowiedni komentarz, czy też co najwyżej ograniczony do wprowadzenia w sedno produkcji, i nic więcej.
A może nic nie mówić, a tylko skupić się na dokumentowaniu zaistniałej rzeczywistości, a ta już wysłowi i zaprezentuje się zupełnie sama, a komentarz będzie tylko niepotrzebnym dopiskiem, dodanym jakby na siłę do i tak aż nadto wymownej treści subiektywizmem? Że taki surowy przekaz jest najbardziej naturalny, rzeczywisty, prawdziwy, bez sztywno narzuconej interpretacji, która pozostaje już w gestii widza?
Ktoś inny może zarzucić temu pewną bezpłciowość, brak odwagi autora na wyrażenie swojego zdania, powiedzenia prawdy, wskazania i podkreślenia pewnych najistotniejszych rzeczy, nadania filmowi relacji dopełnionej własnymi przemyśleniami by stał się pełniejszy, bogatszy, kompletny.
Jakby na to nie patrzeć myślę, że ta konwencja jest ciekawa, interesująca, niekiedy nawet trochę prowokująca. Ale podoba mi się, zwłaszcza w przypadku tak jaskrawego tematu jakim była ,, Defilada’’.
Interesuję się rozmaitą tematyką, jestem zafascynowany światem, jego bogactwem i różnorodnością
Nowości od blogera
Inne tematy w dziale Kultura
