Dla kogo jest

 Autorytety, niektórzy powiadają, że coraz mniej takich ludzi. I świat będzie odczuwał ich niedostatek i brak. A właściwie kim oni są i komu są potrzebni?

Ktoś kiedyś stwierdził, że autorytety nie są potrzebne, gdyż człowiek powinien kierować się własnym rozumem, serce i wartościami moralnymi, a nie słuchać – jego zdaniem – sztucznie wykreowanych moralistów. Coś w tym jest, pod warunkiem, iż ikony te faktycznie stworzono na siłę, i nie reprezentują one właściwie same z siebie żadnej wartości, poza sztuczną ‘’pomnikowością’’.

Myślę, że najważniejszą cechą autorytetu powinna być jego prawdziwość, szczera osobowość. A prawda sama rozsławi jego dobre cechy, by mogły służyć jego ewentualnym naśladowcom. Inaczej przy ‘’odbrązawianiu’’ może ona wiele stracić.

Nie można też popadać w skrajności, i ‘’odbrązawiać’’ aż do bólu, gdyż każdy przecież ma jakieś przywary i ułomności, które błędnie zbytnio powiększane mogą przysłonić cały szczytny dorobek autorytetu. Gdyż powinno ono przypominać, że ma się do czynienia z takim samym człowiekiem z krwi i kości, tyle, że legitymizuje się jakimiś wybitnymi cechami, i potrafił się on znaleźć w odpowiednim miejscu i odpowiednim czasie.

Innym elementem autorytetu powinno być jego zrozumienie przez ewentualnych naśladowców. Bo bezrozumne papugowanie niczego sensownego z sobą nie przyniesie, skończy się nic nie wnoszącą w życie naśladowcy wtórnością.

Podsumowując, autorytet winieni być wzorem, przewodnikiem, ale nie poprowadzi nas za rękę, i nie wyręczy tak do końca w poszukiwaniu własnej drogi, ponieważ każdy z nas jest inny, i musi sam odpowiedzieć sobie na różne pytania, i wybrać ścieżkę duchowego i moralnego rozwoju. On może nas co najwyżej, nakierować, podpowiedzieć coś, lub zasugerować.