Dawno, dawno temu wracałem z Moskwy i zostało mi trochę kopiejek. Poszedłem więc do sklepu i kupiłem trochę herbaty w takich prymitywnych, papierowych sześcianikach. Napis pamiętam: "Czaj czernyj bajchowyj No. 37". Przyjechałem do Anina w upalny dzień. Miałem taki duży fajansowy dzbanek do herbaty z zaparzarką w postaci też fajansowego naczyńka z dziurkami, wkładanego od góry tego dzbanka. Zaparzyłem więc litr tej herbaty. Miała taki ciekawy, dość intensywnie rudy kolor.
Olśnienie: cudowny zapach, później cudowny smak, a na koniec cudowne działanie. Fantastyczne krążenie krwi w całym ciele, poczucie bardzo miłego rozluźnienia, ciepło, lecz głowa chłodna, umysł rześki... kapitalne!
I długo było tak, że za najlepszą herbatę uważałem rosyjską ;). Później piłem różne, zacząłem testować również herbaty zielone i czerwone, głównie chińskie. Bardzo dobra jest zielona 'Yunnan Special'. Aż wreszcie trafiłem w jednym sklepie w Warszawie na herbatę zieloną z Japonii, w oryginalnych japońskich opakowaniach. Kupiłem TOKUJYOO SENCHA i GYOKURO KONACHA. No i to było ODKRYCIE NOWEGO ŚWIATA. At, nie będę już się powtarzać z zachwytami...
To już jest poważna sprawa, wymagająca studiów i wiedzy. Rodzaje i właściwości herbaty, sposoby zaparzania. Zamówiłem więc trochę książek o herbacie w Merlinie i Amazonie. Poszperałem w sieci. W Polsce ciekawą ofertę ma m.in. Kokoro i Kamacha. A na świecie jest tego bez liku.
Na przykład piękny wybór pięknych, japońskich, ręcznie wyrabianych czajniczków do herbaty można przejrzeć tutaj.
Bardzo ciekawe są japońskie rytuały i ceremonie picia herbaty. Związek z ZEN. W pośpiechu codziennym i zalewie medialnej plazmy i papki trzeba znaleźć sobie azyl. Z dobrą japońską zieloną herbatą. W ciszy. No, można troszkę posłuchać ballad Joan Baez... ;)
Inne tematy w dziale Rozmaitości
