Notka stanowi odpowiedź na prośbę Prowincjałki. Stosownie do niej mam przybliżyć, jak filozofia dialogu ma się do zagadnienia "prawdziwej bliskości” i umieścić tę notkę w bezpiecznej odległości od jej bloga : )).
Filozofia dialogu opisuje postawę wobec Innych. Można traktować Innych podmiotowo (w relacji Ja-Ty) lub przedmiotowo (w relacji Ja-To).
W relacji przedmiotowej Ja „wpisuje Innego w swój krąg” i pozwala mu istnieć tylko jako swoje przeżycie. W relacji podmiotowej Ja rezygnuje z chęci określania i klasyfikowania Innego, wyzbywa się jakichkolwiek zastrzeżeń, akceptując jego odrębność.
Dialog jest postępowaniem ludzi wobec siebie. Niekoniecznie musi znajdować wyraz w mowie czy piśmie Z dialogiem prawdziwym mamy do czynienia wtedy, gdy każdy z uczestników rzeczywiście obejmuje myślą Innego i zwraca się do niego z zamiarem ustanowienia między sobą i nim żywej wzajemności (do tej pory to M. Buber) Tę żywą wzajemność można ustanowić tylko w spotkaniu Innego w prawdzie jego egzystencji – w spojrzeniu w jego Twarz bez żadnej maski.Spotkanie z Innym tworzy niepowtarzalną więź międzyosobową w pierwszym etapie poznania, w kolejnych wzbogacone o stałe otwieranie się na Innego, doświadczane jako miłość (tu już E. Levinas).
Dzięki tej dialogicznej postawie, każde zdarzenie można odczytywać jako zagadnięcie i wezwanie, które domaga się odpowiedzi.
Spotkanie z Ty nigdy nie jest celem samym w sobie, dzięki niemu człowiek bierze udział w niezakończonym jeszcze procesiestwarzania siebie i świata, budując Królestwo Boże w świecie. ABóg inicjuje relacje z człowiekiem przez równego mu Innego, ponieważ bezpośrednie spotkanie zdominowałoby człowieka, odbierając mu wolność (to też E. Levinas).
