Wyszliśmy z mojego dawnego kościoła parafialnego – w Poznaniu. Piękny kościół, piękna pocesja, piękne ulice, choć nie tak bogato przystrojone, jak jeszcze dziesięć lat temu. I ludzi mniej - nasza stara dzielnica pustoszeje i wymiera. Ale i tak na ulicy panowie sprzedawali tak zwane rury, i dzieci tam się gromadziły, ale myśmy kupili sobie po procesji. Przede wszystkim szliśmy, śpiewaliśmy, a co zwrotkę grała orkiestra:
Twoja cześć, chwała, nasz wieczny Panie,
Na wieczne czasy niech nie ustanie.
Tobie dziś dajem z wojskiem tych ludzi
Pokłon i pienie, my, Twoi słudzy.
Dziękując wielce Twej wielmożności,
Za ten dar zacny Twej wszechmocności […]
Śpiewano te pieśń już za Władysława IV. Starsze pokolenie zna wszystkie zwrotki na pamięć. Dziś słyszymy ją rzadziej, a w nowych śpiewnikach słowa i nuty wyglądają niekiedy trochę inaczej, nieraz brak części tekstu. Czy to w ogóle ważne? Przecież każda parafia żyje dniem dzisiejszym, po co oglądać się za siebie? Ale życie Kościoła nie będzie pełnym, jeśli oderwiemy je od korzeni. Powiada Pan Jezus: «uczony w Piśmie, który stał się uczniem królestwa niebieskiego, podobny jest do ojca rodziny, który ze swego skarbca wydobywa rzeczy nowe i stare» (Mt 13, 52). Idźmy więc przez miasto śpiewając, jak zawsze:
Twoja cześć chwała.
Inne tematy w dziale Kultura
