- Nie będzie wspólnej waluty, gdy jedni bez przerwy wylegują się na wakacjach, a inni wcale nie korzystają z urlopu.
- Trzeba wreszcie coś zrobić z tym „Śródziemnomorskim Klubem” Greków, Portugalczyków i Hiszpanów. Dlaczego oni wszyscy mogą brać wcześniejszą emeryturę? Zacznijmy wreszcie wymagać jednakowego wysiłku od wszystkich.
Wczorajsze internetowe wydanie „Le Figaro” cytuje fragmenty wystąpienia Angeli Merkel na spotkaniu jej partii chrześcijańskich demokratów.
- Nie można od nas wymagać, abyśmy zawsze byli tylko solidarni, a inni zachowywali się tak, jakby żyli na wyizolowanej zielonej wyspie. Zgoda, Niemcy pomogą, ale warunkiem jest to, że inni także skłonni będą dokonać dodatkowych wysiłków.
Gazeta dodaje, że urlop nad Renem trwa 20 dni, zaś możliwość przejścia na emeryturę gwarantowana jest dopiero po osiągnięciu 67 roku życia. Rządowi eksperci twierdzą nawet, że aby utrzymać dotychczasowy system emerytalny przeciętny Niemiec powinien pracować do 68, a nawet 69 roku życia.
Tymczasem w ubiegłym roku poproszono niemiecką kanclerz o przyznanie pomocy finansowej Atenom, najsłabszemu wówczas ogniwu Unii. Ostatecznie Berlin wyasygnował niezbędne kwoty dla podtrzymania nie tylko gospodarki greckiej, ale również irlandzkiej i portugalskiej. Merkel czyni to w imię solidarności europejskiej. Tymczasem w łonie jej partii coraz częściej i coraz głośniej podnoszą się krytyczne głosy przeciwko jawnej dysproporcji pomiędzy rygorami życia narzuconymi przez rząd nad Renem, a dolce vita w krajach południowej Europy.
Wydaje się więc, że wysiłki krajów Unii względem outsiderów z Irlandii, Grecji i Portugalii były ostatnimi przykładami europejskiej solidarności.
Stąd płynie nauka, że w przypadku dalszych trudności któregokolwiek z członków Unii, będzie on skazany na stoczenie samotnej batalii o przetrwanie.
Inne tematy w dziale Rozmaitości
