Fragment z Ewangelii (Mt 4, 18-22)
"Przechodząc obok Jeziora Galilejskiego, Jezus ujrzał dwóch braci: Szymona, zwanego Piotrem, i brata jego, Andrzeja, jak zarzucali sieć w jezioro; byli bowiem rybakami. I rzekł do nich: «Pójdźcie za Mną, a uczynię was rybakami ludzi». Oni natychmiast, zostawiwszy sieci, poszli za Nim. A idąc stamtąd dalej, ujrzał innych dwóch braci: Jakuba, syna Zebedeusza, i brata jego, Jana, jak z ojcem swym Zebedeuszem naprawiali w łodzi swe sieci. Ich też powołał. A oni natychmiast zostawili łódź i ojca i poszli za Nim."
Pójść za Tobą to wielka rzecz. Niezważając na nic, co ludzkie, na nic, co wydaje się boskie. Przyjmujesz to, co każdy z nas niesie, bez względu na ciężkość czy lekkość tego czegoś. Nawet specjalnie na to nie zważasz, bo sprawy, o których mówisz, przekraczają nawet największą ludzką codzienność. Nigdy nie mówiłeś, co jeść, co pić, czego unikać, a za czym być. Wyjaśniłeś jak rzeczy na prawdę się mają, jak głęboko i daleko sięgają. Nie powstrzymuje Cię to, co po ludzku jest ograniczeniem, bo dla Ciebie jest to punkt do startu do innej części rzeczywistości. Nawet niepełnosprawność i niemoc człowieka traktowałeś jako punkt wyjścia do znaku Twojej miłości, która widoczna jest w nawróceniu.
Gdy czegoś nie mogę, nie umiem czy nie potrafię, mogę więcej zrobić dla siebie i dla drugiego człowieka, będąc w tym sobą, nie udające, że nie ma problemu. Cięgle się uczę się tej pokory bycia sobą, bycia bez udawania kogoś innego. Chcę się nauczyć tego świata, który roztaczasz przede mną, świat dobra, piękna i prawdy. Nawet jeśli jest on pełnym zaprzeczeniem mojego dotychczasowego życia.
