Paweł Barański urodził się 7 grudnia 1885 roku w Janowie Miejskim należącym do parafii mysłowickiej. Był synem Karola Barańskiego i Antoniny z domu Cichy. Wychowywał się wraz z czworgiem rodzeństwa w rodzinie, w której religijność i przywiązanie do polskości wyznaczało drogę życiową przyszłemu misjonarzowi.
Naukę rozpoczął w szkolę powszechnej w Mysłowicach. Po jej ukończeniu udał się do Belgii by tam uczęszczać do niższego seminarium. Następnie rozpoczął studia w Seminarium Ducha Świętego w Chevilly pod Paryżem. Święcenia kapłańskie otrzymał 28 października 1910 roku. Następnie wstąpił do nowicjatu, a rok później po złożeniu ślubów zakonnych, za jego zgodą przełożeni wysłali go do pracy w Sierra Leone. Ojcowie Barański i Diebold rozpoczęli budowę kościoła i skupiali wokół siebie coraz więcej ludzi. W 1914 roku o. Diebold wrócił do Europy, a o. Barański prowadził przez następne pięć lat misję samodzielnie. Po ukończeniu budowy kościoła o. Barański buduje szkołę. Potrzebną do jej budowy cegłę sam wypala. Praca organizacyjna, gospodarcza i ewangelizacyjna ojca Pawła oceniona została bardzo wysoko przez angielskiego gubernatora i Biskupa Wikariatu Apostolskiego Sierra Leone O’Brien.
Zgodnie ze zwyczajem Zgromadzenia Ducha Świętego o. Paweł Barański po wyczerpującej pracy w Afryce, gdzie panowało zagrożenia żółtej febry wrócił na urlop zdrowotny do Europy. Droga powrotu wiodła przez Freetown i Dakar. Zatrzymał się Szwajcarii, gdzie stan zdrowie się poprawił i odzyskał siły do dalszej pracy.
We wrześniu 1920 r. udał się do Mysłowic, by odwiedzić dawno nie widzianą rodzinę. Tutaj też spełnił swój obywatelski obowiązek wobec ojczyzny biorąc udział w plebiscycie za przyłączeniem Śląska do Polski.
W maju 1921 roku o. Paweł Barański przybył do Bydgoszczy, gdzie podjął pracę w "Sierocińcu dla synów obrońców Ojczyzny”. Po utworzeniu w Bydgoszczy Niższego Seminarium uczył młodzież języka francuskiego i biologii pełniąc jednocześnie odpowiedzialną funkcję ekonoma domowego. Został powołany na członka Rady Prowincjalnej. Od 1928 roku był mistrzem nowicjatu dla braci, przekazując im swoje bogate doświadczenie z pracy misyjnej. Tę odpowiedzialną funkcję pełnił aż do 1939 roku. 19 października 1937 z polecenia przełożonych został przeniesiony do Chełmszczonki–Włóki, gdzie zajmował się zakonnym gospodarstwem rolnym.
Około 15 listopada 1939 został aresztowany i internowany w więzieniu karnym w Koronowie. Do pierwszych dni stycznia 1940 roku był w grupie 50–cio osobowej jako więzień internowany, skazany na pobyt w odosobnieniu bez wyroku sądowego. 11 stycznia 1940 o. Paweł Barański w grupie 50 współwięźniów został wysłany do obozu w Stutthofie. W kwietniu 1940 roku część więźniów i prawie wszyscy duchowni i zakonnicy zostali wysłani do Sachsenhausen. W jednym z tych transportów był także o. Paweł Barański. 14 grudnia 1941 o. Barański, w transporcie przede wszystkim duchownych, odbył swoją ostatnią życiową drogę, której celem był obóz w Dachau. Po przybyciu otrzymał numer obozowy 22811. Przeznaczony do zagazowania, zmarł z wyczerpania 16 lipca 1942 przed wywiezieniem w transporcie inwalidów do komory gazowej w Linzu.
Jest jednym ze 122 Sług Bożych, wobec których 17 września 2003r. rozpoczął się proces beatyfikacyjny drugiej grupy polskich męczenników z okresu II wojny światowej. 24 maja 2011r. w Pelplinie zakończył się etap diecezjalny, a wszystkie dokumenty przesłano do Kongregacji Spraw Kanonizacyjnych w Rzymie.
Najcześciej mówią mi Wodek. Nie jest to błąd, że nie napisałem "ł". Trudno inaczej zdrobnić imię Wodzisław:). Urodziłem się kilka dni przed zakończeniem stanu wojennego. Z lat 80' nic szczególnego nie pamiętam, a z 90' szkołę podstawową i kawałek technikum. Dojrzewanie i studia to już poprzednia dekada. Po 10 kwietnia 2010 roku zmieniło się bardzo wiele nie tylko do okoła mnie, ale także i we mnie.
Nowości od blogera
Inne tematy w dziale Społeczeństwo
