SMAKOWITA MĘSKOŚĆ

Tam w górach...usłyszałam, że mój Rozmówca - nie spotkał jeszcze kobiety tak rozumiejącej, czującej mężczyzn jak ja. Odpowiedziałam mu, że jeśli nawet - to sami mężczyźni nauczyli mnie swego świata. Tylko oni. Jednak cokolwiek napisałam o duszy, potencjale mężczyzny, o desygnatach męskości - to nieudolne próby, odpryski przeczucia wobec tego.... co czytam poniżej...

"Jestem w końcu pisarzem, czyli niedojdą, kłamcą i ofermą, gdyby tak przyłożyć kategorie prawdziwej męskości, życia prawdziwego, jeszcze wysadziłoby mi klawiaturę w szczęce. Wstydzę się i pragnę sławy, niemniej próbuję tutaj pisać prawdę, w miarę skromnych możliwości.

Jest to prawda potrzaskana, wynikła z chwili, z jakiegoś naprężenia emocjonalnego, zawirowania w pracy czy też „innym życiu”, zrodzona także z upicia, radości przebywania z synem i wycieczki samochodowej, także półprawda i gówno prawda, jeśli mam być szczery.

Być może, choć staram się pisać prawdę, to sam siebie okłamałem w punkcie wyjścia, wybierając się na tę wędrówkę, tutaj, przez to miejsce w sieci założyłem złe okulary, mapa jest po prostu chujowa, sam wziąłem chujową mapę, być może sam taką wybrałem, dorysowałem ścieżki i doliny, co, skupione w jednostkowych okolicznościach złożyło się na wielką bujdę. Więc, jeśli już kłamię – a staram się nie kłamać – to mamy do czynienia z kłamstwem niczym w baśni, gdzie jednak obowiązuje jakaś spójność, baśń stwarza z niczego swoje własne prawdy.


Znaczyłoby to, że żyję życiem Stirnerowskim, zbudowanym na nicości. Mam nadzieję, że to nieprawda. Ludzie nawet pytają, czy nie obnażam się tutaj za bardzo, czy nie odsłaniam zbyt wiele z siebie, mam tylko nadzieję, że nie z innych. Stoi to w jawny sposób z zasadą mądrości, głoszącą, że należy mówić o sobie jak najmniej, pilnie gromadząc informacje o bliźnich, no dobra, mogę więc idiotą pozostać. Ale dlaczego pisanie prawdy jest ważne w moim przypadku?

Prawda straszliwie zdewaluowała się w tych czasach, znajdziemy jej tyle co przysłowiowych półdupków, co daje sześć miliardów prawd najróżniejszych, jeśli nie więcej, dobrze przynajmniej, że ja jeden prawdę przeczuwam, chwytam ją w siatkę słów, jawi mi się ona wyłącznie podczas pisania. Inaczej nie potrafię.

Moja prawda zbudowana jest na słabościach i wątpliwościach, tym co we mnie małe i niegodne, do czego wstyd mi się przyznać, co może zostać użyte przeciwko mnie. Godzę się i na tę konsekwencję, dlatego też nienawidzę skrytości, gardzę ludźmi którzy milczą w obawie, żeby nie zostać skrzywdzonym.

W naszym bezpiecznym świecie istnieje niewiele okazji, żeby zostać mężczyzną, którzy raz oszukani nie zawierają więcej przyjaźni, zdradzeni do kości wybierają związki bezpieczne jak kondom.

My, faceci, nie musimy już wkładać butów żołnierza, przepadła konieczność obrony domów i rodzin, te są przecież jak tipi, rozkładane na pustkowiu, porywane przez wiatr i porzucane w skutek kaprysu człowieka lub okoliczności. Więc, jedyne co mi przychodzi do głowy, jedyny sposób na bycie mężczyzną, prócz troski o potomstwo i kobietę (znów, mniej kłopotliwe niż kiedyś) to właśnie gotowość na odsłonięcie siebie i własnych słabych punktów, dokonana lekko i z pewną pogardą dla siebie i reszty, takie zerwanie żelaznych gaci i klapki chroniącej serce, można w tych okolicznościach kielich unieść i sobie potańczyć.

Bo wiem, mam nadzieję, że wiem, iż zniosę ewentualne ciosy, zdołam przewidzieć kierunki ich nadejścia, odpowiem słusznym ciosem w ryj i splot, jak nie odpowiem, jeśli rany się we mnie pootwierają, zawinę się we własną skórę czerwoną, wyliżę się w piachu i błocku, popełznę do jakiejś jamki, pochłeptam wodę ze stalaktytów, co mi tam. Mała to chwała, powtórzymy raz jeszcze: gdzie tam do obrońców domów, ojczyzn, kościołów i kurników, lecz dziś jest tak bezpiecznie, tak ciepło i kredytowo, że strach jawi się czymś nie do wybaczenia." Łukasz Orbitowski.