(...) Benefis dr. Romana Milkiewicza i same obrady konferencji uświetniła obecność szczecińskiego profesora Andrzeja Bohatyrewicza - nowowybranego Prezesa Polskiego Towarzystwa Ortopedii i Traumatologii. Nie często zdarzało się dotąd i nadal zbyt rzadko przytrafia się szczecińskiemu naukowcowi cieszyć się zaufaniem członków ogólnopolskiej korporacji lekarzy specjalistów oraz jej przewodniczyć. W ponad sześćdziesięcioletniej historii ortopedii szczecińskiej sukces taki zdarzył się po raz pierwszy. Tym większą wymowę miała obecność prof. Andrzeja Bohatyrewicza w roli gościa Konferencji Ortopedów Wojskowych(...).
XXXIX Konferencja Naukowo-Szkoleniowa Ortopedów Wojska Polskiego.
W piątek,12 maja 2023r. uczestniczyłem w dorocznej XXXIX Konferencji Naukowo-Szkoleniowej Ortopedów Wojska Polskiego. Całodniowe obrady odbywały się w sali konferencyjnej hotelu Courtyard by Marriot Szczecin. Poprzedziło je czwartkowe, wieczorne spotkanie organizacyjne Kierowników Klinik i Oddziałów Urazowo-Ortopedycznych Wojska Polskiego z konsultantem ds. Obronności w dziedzinie Ortopedii i Traumatologii prof. dr. hab. Wojciechem Marczyńskim, a zakończyła przedpołudniowa sesja naukowa w sobotę.
Nie zamierzam jednak dzielić się Państwem informacjami ściśle zawodowymi. Zrobią to być może inni. Pragnę jedynie przywołać trzy nadzwyczajne wydarzenia zasługujące - moim zdaniem - na uwagę i upowszechnianie, ponieważ wpisują się w istotę medycyny, kultury a także misję i najlepsze tradycje polskiej inteligencji.
Po pierwsze - konferencję rozpoczęła laudacja obecnego ordynatora oddziału dr. n. med. Dariusza Larysza i uroczysty benefis pułkownika w stanie spoczynku dr. n.med. Romana Milkiewicza - pierwszego szefa, który przed 40 laty zorganizował i prowadził oddział ortopedyczny szczecińskiego Szpitala Wojskowego. Z radością słuchałem ciepłych słów, które padały z ust jego aktualnego następcy i oficjalnych gości. Obecni byli dawni współpracownicy dr R. Milkiewicza. Tradycyjnie nie zabrakło kwiatów i upominków. Skomplikowanej historii powstania szczecińskiego szpitala i oddziału wysłuchali z uwagą licznie reprezentowani polscy ortopedzi wojskowi z szefem prof. Wojciechem Marczyńskim.
Celowo zwracam uwagę na powyższy gest wdzięczności ponieważ chyba zbyt rzadko zdarza się on bezinteresownie w środowisku lekarskim, w klinikach, zakładach i oddziałach szpitalnych. O potrzebie szacunku dla poprzedników - mistrzów i wychowawców, kierowników klinik, oddziałów oraz innych placówek medycznych mówi przysięga Hipokratesa. Najnowszą ilustrację zawartego w niej kanonu stanowi właśnie przywołany wyżej fakt. Istnieją oczywiście również wcześniejsze przykłady takich gestów. Przedstawia je stosunkowo krótka lista "aktów wdzięczności", w tym piękny werset dziękczynny w Zakładzie Anatomii Patologicznej kierowanym przez prof.W. Domagałę, galeria Honorowych Członków OIL, Doktorów Honoris Causa w PUM, ulica imienia prof. Witolda Starkiewicza, Szpital Kliniczny PSK-1 im. prof. Tadeusza Sokołowskiego oraz niedawno odsłonięte, staraniem dr n. med Mieczysława Chruściela, popiersie prof. Haliny Pilawskiej.
Po drugie - benefis dr Romana Milkiewicza i same obrady konferencji uświetniła obecność szczecińskiego profesora Andrzeja Bohatyrewicza - nowowybranego Prezesa Polskiego Towarzystwa Ortopedii i Traumatologii. Nie często zdarzało się dotąd i nadal zbyt rzadko przytrafia się szczecińskiemu naukowcowi cieszyć się zaufaniem członków ogólnopolskiej korporacji lekarzy specjalistów oraz jej przewodniczyć. W ponad 60-letiej historii ortopedii szczecińskiej sukces taki zdarzył się po raz pierwszy.Tym większą wymowę miała obecność prof. A. Bohatyrewicza w roli gościa Konferencji Ortopedów Wojskowych.
Po trzecie - organizatorem całości była kadra specjalistów ze 109. Szpitala Wojskowego w Szczecinie z ordynatorem oddziału ortopedycznego dr. n. med. Dariuszem Laryszem na czele. Wywiązali się znakomicie przynosząc chwałę sobie i miastu.
Medycyna jest sztuką spotykania się z człowiekiem i zarazem nauką opartą na faktach. Uprawiający ją ludzie zaliczani są do elity społecznej a ich postawa i styl bycia winny oddziaływać wychowawczo przez przykład i naśladowanie. Lekarza obowiązuje więc wiedza, kultura, etyka i otwartość na innych bez względu na ich status majątkowy, wiek czy światopogląd. Na gruncie zawodowym dotyczy to w szczególności relacji lekarz - lekarz, lekarz - personel, przede wszystkim jednak lekarz - pacjent. Na gruncie towarzyskim odnosi się to do znajomych i przyjaciół. W pierwszym przypadku należy wystrzegać się paternalizmu, szorstkości i obcesowości. W drugim - opierania się na fake newsach i snuciu nierzetelnych lub zgoła fałszywych opinii. W kontaktach zawodowych taka postawa zbyt często rodzi niezadowolenie i frustrację słabszego partnera, najczęściej pacjenta i podwładnego, a na gruncie towarzyskim skutkuje osłabianiem lub zrywaniem długotrwałych, przyjaznych relacji.
Dobrze więc się stało, że dr D. Larysz wyłamał się z niedobrej, coraz bardziej pleniącej się maniery, deprecjacji osoby i dokonań poprzednika na zajmowanym stanowisku. Publicznie, wobec ogólnopolskiego forum ortopedów wojskowych przypomniał dobre, kulturalne obyczaje obowiązujące ludzi z cenzusem. Nawiązał tym samym i przedłużył serię dobrych praktyk ortopedów szczecińskich, staraniem których prof.Tomasz Żuk - twórca szczecińskiej szkoły ortopedycznej i pierwszy kierownik Kliniki Ortopedii Pomorskiej Akademii Medycznej oraz prof. Jan Królewski są patronami szczecińskich ulic.
I gdy mamy do czynienia z niespodziewanym a naturalnym konstytuowaniem się ,,zmian na lepsze". Nie można ich nie zauważyć. Zbyt wiele znaczą. We wszystkich sferach. Także niebieskich.
Autor:
Dr n. med. Wojciech Żebrowski
Uznany lekarz - ortopeda, chirurg.
Absolwent szczecińskiej Pomorskiej Akademii Medycznej. Uczeń prof.Tomasza Żuka - twórcy szczecińskiej szkoły ortopedycznej. Wiedzę i doświadczenie zawodowe uzupełniał w wiodących klinikach uniwersyteckich Bolonii, Padwy, Florencji i Bresci /stypendysta rządu włoskiego/.
Motto: ”Urbem, urbem, mi Rufe,cole et in ista luce vive! ".
Założyciel i aktywny członek Stowarzyszenia "Senat Obywateli Szczecina" - skrót:/S.O.S./ .
Od lat Autor, to spiritus movens działań w sferze upowszechniania wysokiej kultury, historii Polski i wszystkiego co służy dobru oraz podwyższeniu intelektualnej jakości egzystencji, w polskich dniach powszednich i świętach narodowych, przede wszystkim społeczności Szczecina.
Videoclip Pomorskiego Uniwersytetu Medycznego: Medycyna-studia w języku angielskim
******
Moje konto w Salonie24 z wielką radością udostępniam Osobom nietuzinkowym, które mają do przekazania w przestrzeni medialnej informacje o sprawach istotnych.
(lg)
Lech Galicki, ur. 29 I 1955, w domu rodzinnym przy ulicy Stanisława Moniuszki 4 (Jasne Błonia) w Szczecinie. Dziennikarz, prozaik, poeta. Pseud.: (gal), Krzysztof Berg, Marcin Wodnicki. Syn Władysława i Stanisławy z domu Przybeckiej. Syn: Marcin. Ukończył studia ekonomiczne na Politechnice Szczecińskiej; studiował również język niemiecki w Goethe Institut w Berlinie. Odbył roczną aplikację dziennikarską w tygodniku „Morze i Ziemia”. Pracował jako dziennikarz w rozmaitych periodykach. Był zastępcą redaktora naczelnego dwutygodnika „Kościół nad Odrą i Bałtykiem”. Od 1995 współpracuje z PR Szczecin, dla którego przygotowuje reportaże, audycje autorskie, słuchowisko („Grona Grudnia” w ramach „Szczecińskiej Trylogii Grudnia.”), pisze reżyserowane przez redaktor Agatę Foltyn z Polskiego Radia Szczecin słuchowiska poetyckie: Ktoś Inny, Urodziłem się (z udziałem aktorów: Beaty Zygarlickiej, Adama Zycha, Edwarda Żentary) oraz tworzy i czyta na antenie cykliczne felietony. Podróżował do Anglii, Dani, RFN, Belgii; w latach 1988 – 1993 przebywał w Berlinie Zachodnim. Od 1996 prowadzi warsztaty dziennikarskie dla młodzieży polskiej, białoruskiej i ukraińskiej w Fundacji Rozwoju Demokracji Lokalnej. Jest członkiem Stowarzyszenia Dziennikarzy Polskich i Związku Zawodowego Dziennikarzy. W 1994 otrzymał nagrodę specjalną SDP za różnorodną twórczość dziennikarską i literacką. Wyróżniany wielokrotnie przez polskie bractwa i grupy poetyckie. Od 2011 prowadzi w Szczecińskim Domu Kombatanta i Pioniera Ziemi Szczecińskiej: Teatr Empatia (nagrodzony za osiągnięcia artystyczne przez Prezydenta miasta Szczecin), pisze scenariusze, reżyseruje spektakle, w których także występuje, podobnie okazjonalnie gra główną rolę w miniserialu filmowym. Jako dziennikarz debiutował w 1971 roku w tygodniku „Na przełaj”. Debiut literacki: Drzewo-Stan (1993). Opublikował następujące książki poetyckie: Drzewo-Stan. Szczecin: Szczecińskie Wydawnictwo Archidiecezjalne „ Ottonianum”, 1993; Ktoś Inny. Tamże, 1995; Efekt motyla. Szczecin: Wyd. „PoNaD”, 1999. Cisza. Szczecin: Wyd. Promocyjne „Albatros”, 2003, KrzykOkrzyk, Szczecin: Wyd. „PoNaD”, 2004. Lamentacje za jeden uśmiech. Szczecin: Wyd. „PoNaD”, 2005. Tentato. Zapamiętnik znaleziony w chaosie. Szczecin: Wyd. „PoNaD”, 2007. Lawa rozmowy o Polsce. Współautor. Kraków: Solidarni 2010, Arcana, 2012, Antologia Smoleńska 96 wierszy. Współautor, wyd. Solidarni 2010, rok wyd.2015. Proza, reportaże, felietony: Trzask czasu, Czarnków: Interak, 1994; Na oka dnie (wspólnie z Agatą Foltyn) Szczecin: Wydawnictwo Promocyjne „Albatros”), 1997, Jozajtis, Szczecin, Wyd. „PoNaD”, 1999, Sennik Lunatyka, Szczecin: Wyd. Promocyjne „ Albatros”, 2000, Dum – Dum. Szczecin: Wyd. „PoNaD”, 2000, Dum –Dum 2. Tamże, 2001, Punkt G., Tamże, 2002, Dziękuję za rozmowę. Zszywka czasu. Tamże, 2003. RECENZJE Charakterystyczne dla „metafizycznych” tomów poezji Galickiego jest połączenie wierszy oraz fotografii Marka Poźniaka (w najważniejszym tomie Ktoś Inny są to zdjęcia kostiumów teatralnych Piera Georgia Furlana), stanowiących tyleż dopełniającą się całość, co dwa zupełnie autonomiczne zjawiska artystyczne, jednocześnie próbujące być świadectwem poszukiwania i zatrzymywania przez sztukę prześwitów Wieczności. Marzenia mają moc przełamania własnego zranienia, ocalenia świadomości boleśnie naznaczonej czasem, przemijaniem, śmiercią. Prowadzą do odnajdywania w sobie śladów nieistniejącego już raju i harmonii. Charakterystyczna jest przekładalność zapisu słownego na muzyczny i plastyczny. Reportaże i felietony Galickiego dotyczą zawsze najbliższej rzeczywistości: ułamki rozmów i spotkań w tramwaju, migawki spostrzeżeń, codzienność w jej często przytłaczającym wymiarze. Zapiski zaskakują trafną, skrótową diagnozą sytuacji życiowej bohaterów. Galicki balansuje pomiędzy oczywistością a niezwykłością zjawiska, powszedniością sytuacji, a często poetyckim językiem jej przedstawienia. Oderwanie opisywanych zdarzeń od pierwotnego kontekstu publikacji („Kościół nad Odrą i Bałtykiem”, PR Szczecin) czyni z minireportaży swoistą metaforę, usiłującą odnaleźć w ułamkach codzienności porządkujący je sens. Podobnie dzieje się w felietonach z założenia interwencyjnych (Dum – Dum, Dum – Dum 2): autor poszukuje uogólnienia, czy też analogii pomiędzy tym co jednostkowe a tym, co ogólne, wywiedzione z wiersza, anegdoty, symbolu, przeszłości. Galicki buduje świat swoich mikroopowiadań również z ułamków przeszłości (np. historia Sydonii von Borck w Jozajtisie), a także z doświadczeń autobiograficznych (pamięta dzień swoich urodzin, przeżył doświadczenie wyjścia poza ciało, oraz groźną katastrofę). Piotr Urbański Powyższy artykuł biograficzny pochodzi z Literatury na Pomorzu Zachodnim do końca XX wieku, Przewodnik encyklopedyczny. Szczecin: Wydawnictwo „Kurier – Press”, 2003. Autor noty biograficznej: Piotr Lech Urbański dr hab. Od 1.10.2012 prof. nadzw. w Instytucie Filologii Klasycznej UAM. Poprzednio prof. nadzw. Uniwersytetu Szczecińskiego, dyrektor Instytutu Polonistyki i Kulturoznawstwa (2002-2008), Dokonano aktualizacji w spisie książek napisanych po opublikowaniu notatki biograficznej Lecha Galickiego i wydanych. Recenzja książki Lecha Galickiego „Dziękuję za rozmowę. Zszywka czasu”. Wydawnictwo „PoNaD”. Szczecin 2003 autorstwa (E.S) opublikowana w dwumiesięczniku literackim TOPOS [1-2 (74 75) 2004 Rok XII]: Dziękuję za rozmowę to zbiór wywiadów, artykułów prasowych, które szczeciński dziennikarz, ale także poeta i prozaik, drukował w prasie w ostatniej dekadzie. Mimo swej różnorodności, bo obok rozmowy z modelkami znajdziemy np. wywiad z Lechem Wałęsą, z chaotycznego doświadczenia przełomu wieków wyłania się obraz współczesności targanej przez sprzeczne dążenia, poszukującej jednak własnych form osobowości. Legendarne UFO, radiestezja, bioenergoterapia, spirytualizm – zjawiska, które Galicki nie obawia się opisywać, niekiedy wbrew opinii publicznej i środowisk naukowych. Prawie każdy czytelnik znajdzie w tej książce coś dla siebie – wywiady z wybitnymi artystami sąsiadują z wypowiedziami osób duchowych, opinie polityków obok opowieści o zwykłych ludzkich losach. Galicki, mimo iż w znacznej mierze osadzony jest w lokalnym środowisku Pomorza Zachodniego, dąży do ujmowania w swoich tekstach problematyki uniwersalnej i reprezentuje zupełnie inny, niż obecnie rozpowszechniony, typ dziennikarstwa. Liczy się u niego nie pogoń za sensacją, a unieruchomienie strumienia czasu przy pomocy druku. Pisze na zasadzie stop – klatek tworząc skomplikowany, niekiedy wręcz wymykający się spod kontroli obraz naszych czasów. (E.S.).
Nowości od blogera
Inne tematy w dziale Kultura
