Jakże inaczej zacząć, niż tylko bić się w pierś i rumieńcem wstydu się oblać, że dowiedziałem się, a może lepiej: zdałem sobie sprawę, że ja katolik wiem o Jezusie Chrystusie, Panu moim i Bogu moim tak niewiele, właściwie tylko to co uczono na lekcjach katechizmu. I to wszystko, no może, w międzyczasie, czytałem Iana Wilsona książkę o Całunie Turyńskim i inne tej podobne. Postać Jezusa fascynowała mnie od dziecka. Nigdy nie straciłem wiary. Syn Człowieczy był, jest, będzie w moim sercu, może niezbyt zgrabnie to wyrażę, personifikacją Bożego Miłosierdzia, Bogiem ogołoconym ze swej potęgi absolutnej, narodzonym w ubogiej stajence, z Niepokalanej Maryi Panny, nauczał, On - Droga, Prawda, Życie, zdradzony przez Judasza, umęczony, umarł na Krzyżu, zbawił ludzkość, zmartwychwstał, powróci. Piszę tak prosto, bezrefleksyjnie, bo wstyd i złość mnie ogarnia na siebie samego, chrześcijanina i katolika, który niezmiernie i niezmiennie kocha Jezusa Chrystusa, natomiast okazało się, że moja wiedza o Nim, na miarę ludzką, jest licha. A to przecież Pan mój i Bóg mój. Niepojęte. Wierzę, że nie sam postanowiłem nadrobić zaległości. Na początku przeczytałem Tomasza a Kempis O naśladowaniu Chrystusa. Nie jedną stronę, tak jak się trafi. Całą książkę. Unosiłem się w radości kontemplowania każdego tekstu. Już bylem na początku szczęścia mentalnego, intelektualnego, w Jezusie Chrystusie. Potem inne książki, biografia Maksymiliana Kolbego, fragmentami: Pamięć i Tożsamość Jana Pawla II etc.
Niezwykle zainteresowała mnie arcyciekawa, świetnie napisana Jezus , Jamesa Martina SJ. Potem książka Lee Strobela, dziennikarza śledczego Chicago Tribune: Sprawa Chrystusa. Tak, tego szukałem.
Bóg. Nasz Pan. Jezus Chrystus. Osoba i Życie autorstwa Romano Guardiniego(1885- 1968) , niemiecki kapłan, czystej wody artysta słowa pisanego ( czytałem - wiem), autorytet w jednym poziomie najwyższym z takimi tuzami jak: Karl Rahner, czy Benedykt XVI. Proszę wierzyć, te książkę cudowną pod każdym: teologicznym, literackim i po prostu radości jasnego odbioru wszelkich, wielokrotnie zdumiewających prawd o Panu naszym i Bogu naszym, Jezusie Chrystusie. Ziemska biografia Syna Człowieczego. Nie będę silił się na opisanie tego wspaniałego dzieła. Trzeba je przeczytać. 648 stron zapisanych dużą czcionka. Dużo? Zbyt mało. Starczy, aby się zamyślić, tak dociekliwie, z empatią, miłością nad naszym Odkupicielem. Jego wędrówką na ziemi i jej celem, jakże wielkimi cierpieniami, ale też samotnością Jezus Chrystus opłacał, to co nam dawał. Nigdy, nikt - tylko On. Jezus. Śpiewali kiedyś: Jezus Chrystus superstar. Zaś On Wszechświatem Miłosierdzia był, jest i będzie.
Wielka to opowieść o Synu Bożym. Jezusie Chrystusie. Osobie i Życiu. Niepowtarzalna. Zrozumiała. Odkrywcza.
Romano Guardiniemu, autorowi, za ten Skarb: Bóg zapłać. Jest za co.Mało powiedziane. Przeczytaj Czytelniku i dołącz z podziękowaniem. Za nadrobienie zaległości w wiedzy o Osobie i Życiu Jezusa Chrystusa. To był mój problem.
Lech Galicki
Tytuł: Bóg. Nasz Pan Jezus Chrystus. Osoba i życie
Autor: Guardini Romano
Tłumaczenie: Zychowicz Juliusz
Wydawnictwo: Fronda
Język wydania: polski
Język oryginału: niemiecki
Liczba stron: 648
Numer wydania: I
Data premiery: 2018
Lech Galicki, ur. 29 I 1955, w domu rodzinnym przy ulicy Stanisława Moniuszki 4 (Jasne Błonia) w Szczecinie. Dziennikarz, prozaik, poeta. Pseud.: (gal), Krzysztof Berg, Marcin Wodnicki. Syn Władysława i Stanisławy z domu Przybeckiej. Syn: Marcin. Ukończył studia ekonomiczne na Politechnice Szczecińskiej; studiował również język niemiecki w Goethe Institut w Berlinie. Odbył roczną aplikację dziennikarską w tygodniku „Morze i Ziemia”. Pracował jako dziennikarz w rozmaitych periodykach. Był zastępcą redaktora naczelnego dwutygodnika „Kościół nad Odrą i Bałtykiem”. Od 1995 współpracuje z PR Szczecin, dla którego przygotowuje reportaże, audycje autorskie, słuchowisko („Grona Grudnia” w ramach „Szczecińskiej Trylogii Grudnia.”), pisze reżyserowane przez redaktor Agatę Foltyn z Polskiego Radia Szczecin słuchowiska poetyckie: Ktoś Inny, Urodziłem się (z udziałem aktorów: Beaty Zygarlickiej, Adama Zycha, Edwarda Żentary) oraz tworzy i czyta na antenie cykliczne felietony. Podróżował do Anglii, Dani, RFN, Belgii; w latach 1988 – 1993 przebywał w Berlinie Zachodnim. Od 1996 prowadzi warsztaty dziennikarskie dla młodzieży polskiej, białoruskiej i ukraińskiej w Fundacji Rozwoju Demokracji Lokalnej. Jest członkiem Stowarzyszenia Dziennikarzy Polskich i Związku Zawodowego Dziennikarzy. W 1994 otrzymał nagrodę specjalną SDP za różnorodną twórczość dziennikarską i literacką. Wyróżniany wielokrotnie przez polskie bractwa i grupy poetyckie. Od 2011 prowadzi w Szczecińskim Domu Kombatanta i Pioniera Ziemi Szczecińskiej: Teatr Empatia (nagrodzony za osiągnięcia artystyczne przez Prezydenta miasta Szczecin), pisze scenariusze, reżyseruje spektakle, w których także występuje, podobnie okazjonalnie gra główną rolę w miniserialu filmowym. Jako dziennikarz debiutował w 1971 roku w tygodniku „Na przełaj”. Debiut literacki: Drzewo-Stan (1993). Opublikował następujące książki poetyckie: Drzewo-Stan. Szczecin: Szczecińskie Wydawnictwo Archidiecezjalne „ Ottonianum”, 1993; Ktoś Inny. Tamże, 1995; Efekt motyla. Szczecin: Wyd. „PoNaD”, 1999. Cisza. Szczecin: Wyd. Promocyjne „Albatros”, 2003, KrzykOkrzyk, Szczecin: Wyd. „PoNaD”, 2004. Lamentacje za jeden uśmiech. Szczecin: Wyd. „PoNaD”, 2005. Tentato. Zapamiętnik znaleziony w chaosie. Szczecin: Wyd. „PoNaD”, 2007. Lawa rozmowy o Polsce. Współautor. Kraków: Solidarni 2010, Arcana, 2012, Antologia Smoleńska 96 wierszy. Współautor, wyd. Solidarni 2010, rok wyd.2015. Proza, reportaże, felietony: Trzask czasu, Czarnków: Interak, 1994; Na oka dnie (wspólnie z Agatą Foltyn) Szczecin: Wydawnictwo Promocyjne „Albatros”), 1997, Jozajtis, Szczecin, Wyd. „PoNaD”, 1999, Sennik Lunatyka, Szczecin: Wyd. Promocyjne „ Albatros”, 2000, Dum – Dum. Szczecin: Wyd. „PoNaD”, 2000, Dum –Dum 2. Tamże, 2001, Punkt G., Tamże, 2002, Dziękuję za rozmowę. Zszywka czasu. Tamże, 2003. RECENZJE Charakterystyczne dla „metafizycznych” tomów poezji Galickiego jest połączenie wierszy oraz fotografii Marka Poźniaka (w najważniejszym tomie Ktoś Inny są to zdjęcia kostiumów teatralnych Piera Georgia Furlana), stanowiących tyleż dopełniającą się całość, co dwa zupełnie autonomiczne zjawiska artystyczne, jednocześnie próbujące być świadectwem poszukiwania i zatrzymywania przez sztukę prześwitów Wieczności. Marzenia mają moc przełamania własnego zranienia, ocalenia świadomości boleśnie naznaczonej czasem, przemijaniem, śmiercią. Prowadzą do odnajdywania w sobie śladów nieistniejącego już raju i harmonii. Charakterystyczna jest przekładalność zapisu słownego na muzyczny i plastyczny. Reportaże i felietony Galickiego dotyczą zawsze najbliższej rzeczywistości: ułamki rozmów i spotkań w tramwaju, migawki spostrzeżeń, codzienność w jej często przytłaczającym wymiarze. Zapiski zaskakują trafną, skrótową diagnozą sytuacji życiowej bohaterów. Galicki balansuje pomiędzy oczywistością a niezwykłością zjawiska, powszedniością sytuacji, a często poetyckim językiem jej przedstawienia. Oderwanie opisywanych zdarzeń od pierwotnego kontekstu publikacji („Kościół nad Odrą i Bałtykiem”, PR Szczecin) czyni z minireportaży swoistą metaforę, usiłującą odnaleźć w ułamkach codzienności porządkujący je sens. Podobnie dzieje się w felietonach z założenia interwencyjnych (Dum – Dum, Dum – Dum 2): autor poszukuje uogólnienia, czy też analogii pomiędzy tym co jednostkowe a tym, co ogólne, wywiedzione z wiersza, anegdoty, symbolu, przeszłości. Galicki buduje świat swoich mikroopowiadań również z ułamków przeszłości (np. historia Sydonii von Borck w Jozajtisie), a także z doświadczeń autobiograficznych (pamięta dzień swoich urodzin, przeżył doświadczenie wyjścia poza ciało, oraz groźną katastrofę). Piotr Urbański Powyższy artykuł biograficzny pochodzi z Literatury na Pomorzu Zachodnim do końca XX wieku, Przewodnik encyklopedyczny. Szczecin: Wydawnictwo „Kurier – Press”, 2003. Autor noty biograficznej: Piotr Lech Urbański dr hab. Od 1.10.2012 prof. nadzw. w Instytucie Filologii Klasycznej UAM. Poprzednio prof. nadzw. Uniwersytetu Szczecińskiego, dyrektor Instytutu Polonistyki i Kulturoznawstwa (2002-2008), Dokonano aktualizacji w spisie książek napisanych po opublikowaniu notatki biograficznej Lecha Galickiego i wydanych. Recenzja książki Lecha Galickiego „Dziękuję za rozmowę. Zszywka czasu”. Wydawnictwo „PoNaD”. Szczecin 2003 autorstwa (E.S) opublikowana w dwumiesięczniku literackim TOPOS [1-2 (74 75) 2004 Rok XII]: Dziękuję za rozmowę to zbiór wywiadów, artykułów prasowych, które szczeciński dziennikarz, ale także poeta i prozaik, drukował w prasie w ostatniej dekadzie. Mimo swej różnorodności, bo obok rozmowy z modelkami znajdziemy np. wywiad z Lechem Wałęsą, z chaotycznego doświadczenia przełomu wieków wyłania się obraz współczesności targanej przez sprzeczne dążenia, poszukującej jednak własnych form osobowości. Legendarne UFO, radiestezja, bioenergoterapia, spirytualizm – zjawiska, które Galicki nie obawia się opisywać, niekiedy wbrew opinii publicznej i środowisk naukowych. Prawie każdy czytelnik znajdzie w tej książce coś dla siebie – wywiady z wybitnymi artystami sąsiadują z wypowiedziami osób duchowych, opinie polityków obok opowieści o zwykłych ludzkich losach. Galicki, mimo iż w znacznej mierze osadzony jest w lokalnym środowisku Pomorza Zachodniego, dąży do ujmowania w swoich tekstach problematyki uniwersalnej i reprezentuje zupełnie inny, niż obecnie rozpowszechniony, typ dziennikarstwa. Liczy się u niego nie pogoń za sensacją, a unieruchomienie strumienia czasu przy pomocy druku. Pisze na zasadzie stop – klatek tworząc skomplikowany, niekiedy wręcz wymykający się spod kontroli obraz naszych czasów. (E.S.).
Nowości od blogera
Inne tematy w dziale Kultura
