Pokolenie naszych dziadków obserwowało upadek Cesarstwa Niemiec, Rosji i Austrii. Na początku panowania władca żadnego z nich nie wyobrażał sobie zapewne, że przyjdzie mu gasić światło w imperium mającym trwać po koniec czasów. Nasi rodzice widzieli upadek ciut mniej ambitnej, bo tylko tysiącletniej III Rzeszy. Naszym udziałem była rozpad największego w historii organizmu, który jako blok sowiecki miał być szczytowym osiągnięciem myśli ludzkiej. Zabawne, jeszcze w połowie lat 80-tych wszyscy byli przekonani, że przetrwa przynajmniej do następnego stulecia.
Marność nad marnościami i wszystko marność.
Dlatego zupełnie w głowie mi się nie mieści, że poważni, dorośli ludzie potrafią założyć, że w nowym, zglobalizowanym, rządzonym przez ekonomię świecie tradycyjny patriotyzm jest jakimś anachronizmem, dobrym dla niewykształconych mieszkańców małych miejscowości.
Przecież, jeżeli tylko w prosty sposób ekstrapolować historyczne trendy, to nasze dzieci mają jak w banku spektakl pod tytułem: "Rozpad światowego układu sił uważanego przez współczesnych za nie do ruszenia przez następne dziesięć pokoleń".
Życząc sobie i innym, by obecne, sprzyjające okoliczności rwały jak najdłużej rozsądnie byłoby przygotować się też na niepogodę.
Inne tematy w dziale Polityka
