Od bardzo dawna zastanawiała mnie jedna kwestia. Nawet jak o niej zapominałem, to wracała po dłuższym lub krótszym czasie. Chodzi o znane zjawisko, jakie jest bardzo fajnie opisane, ślicznie omówione i można powiedzieć że zapomniane (jako banalne).
Tym moim problemem są siły pozorne. Naświetlę to na przykładzie siły odśrodkowej. Pozorna siła odśrodkowa pojawia się gdy np kręcimy odważnikiem na kawałku sznurka. Innym przykładem jest karuzela. I w tym momencie ujawnia się organoleptycznie mój problem. Człowiek na karuzeli odczuwa tą pozorną siłę odśrodkową. Czuje ja swoim ciałem.Tak samo czuje ją ten odważnik na sznurku, ale niestety nam o tym nie powie. Za to możemy kręcić na sznurku siłomierzem, co nam pokaże wartość tej siły odśrodkowej. Super, udało się ją zmierzyć! Czego więc ten obalacz Ludwiczek, się czepia? Bo okazuje się że nie zawsze działa ta siła odśrodkowa. Nie wierzycie? Ops...a to pech. Jednak to prawda. Proszę sobie przypomnieć stan nieważkości np na stacji orbitalnej ISS. Żeby nie wiem co robić, żeby nie wiem jaki dokładny siłomierz tam zamontować, nie wskaże ani jednego nano niutona siły odśrodkowej.
Jak to jest więc że na orbicie kołowej (prawie), siła pozorna przestaje działać? Ktoś mi kiedyś to tłumaczył, że to dla tego że do każdego atomu jest jakby osobny sznurek grawitacji. Przez to ta siła przestaje być wykrywana. To na jakiś czas uspokoiło moje szare komórki. Jednak kiedyś (dość dawno temu), zakręciłem dwoma siłomierzami połączonymi sznurkiem. Potem trzema i czterema. Ile by sznurków nie dał, nie ma to znaczenia dla tej siły pozornej.
Co więc różni karuzelę od stacji orbitalnej? Te dwa przypadki różni sznurek. W przypadku karuzeli mamy siły elektromagnetyczne spajające materię w jedną całość. Natomiast satelita związany jest z centrum grawitacji za pomocą sił grawitacyjnych. O dziesięcioleci poszukuje sie unifikacji tych dwóch sił. By to jednak zrobić, trzeba określić różnice, jakie między nimi zachodzą. Bez tego nie będzie postępu.
Wystarczy już tej filozofii. Przejdźmy do problematyki jaka poruszam w tej serii notek. Na rysunku z poprzedniej notki widać wyraźnie że tak naprawdę mamy 4 IUO.
rys1a
1/ IUO oznaczony kolorem czarnym
2/IUO oznaczony kolorem czerwonym
3/IUO związany z cząstką p1
4/IUO związany z cząstką p2
W związku z nieporozumieniami co to jest V, V1 i V2, dodaje rysunek z sytuacji z dzisiejszej notki. Taką sytuację będę omawiał:
rys1b
Bez większych konsekwencji możemy pozbyć się czarnego IUO i przejść do IUO związanego z cząstką p1. Powinno to nieco uprościć nasze równanie, bo:
Podstawimy to w miejsce modułu v1 w wzorze:
Co nam da:
wz1.
Cały czas musimy pamiętać że E` jest różnicą energii wymienionych fotonów między cząstkami p1 i p2. Nie jest to energia jaka one wymieniają, ani nie jest też to ich własna energia.
Możemy narysować wykres funkcji f(v2). wartości c,r i h kreślone przyjmę jako jednostkowe:
rys2
Oś x to wartości v2 (v2=c=1), a oś y to wartości E`.
Ciekawie wygląda zmiana wartości r dla tego wykresu. Dla przykładu dla r=5:
rys3
Wartość E` dla r=1 spadła z 0,5, do wartości 0,1 przy r=5. tak więc dysproporcja energii wymienianych fotonów zależy od skali. Co jeśli r też zmniejszymy od jeden? Przykład dla r=0,4:
rys4.
Na koniec wykres z wolframalfa:
Na koniec jeszcze małe info. Co prawda nikogo to nie obchodziło, ale uważam to za ważne. Prędkości nie dodaje się jak liczb. Trzeba stosować relatywistyczne składanie prędkości. Zrobię to, ale uważam że obecnie wystarczające jest przyjęcie założenia, że wzory są prawdziwe, dla prędkości małych w stosunku do prędkości światła.
Pozdrawiam
Tagi: nauka, fizyka, Teoria Względności
