Oznajmiam na Salonie, że nawet w IPN można zorganizować ciekawe wydarzenie. Miesiąc temu zainaugurowano seminarium poświęcone Teatrowi w PRL. Warunek sukcesu to brak nomenklatury IPN, bo prowadzi dr Joanna Krakowska z PAN. Ja wziąłem udział dopiero w drugim spotkaniu, chociaż od lat mam zamówiony newsletter IPN (ostatnio dostaję raz na kwartał). Na stronie głównej IPN o seminarium można się dowiedzieć w rubryce „Dzisiaj”, co skutecznie wyklucza z udziału wszystkich etatowców. W przeciwieństwie do innych seminarium nie ma tam informacji o terminach i tematach kolejnych spotkań. Ja o drugim spotkaniu dowiedziałem się dopiero z plakatu na drzwiach siedziby centrali. Kto nie odwiedza IPN, ten ma znikome szanse dowiedzenia się o nim. Brak promocji seminarium przekłada się na frekwencję, dla formuły seminarium - świetnie. Na marginesie dodam, że w IPN działa zespół do badania działań służb PRL wobec środowisk twórczych, ale na seminarium pracowników zespołu nie zauważyłem. Przypuszczam więc, że oni wiedzą już wszystko.
Prowadząca seminarium udowadnia, że immanentną cechą teatru jest antysocjalistyczne nastawienie. Na razie nikt się prowadzącej nie sprzeciwił, bo wbrew nazwie przyjęła metodę prowadzenia wykładu. Jednak już np. prezentowany fragment Polskiej Kroniki Filmowej, w którym pokazano szczęśliwe twarze Gołasa, Łapickiego, Holoubka, Siemiona i innych w pochodzie pierwszomajowym, przeczy głównej tezie.
Za najbardziej wstrząsający i wzruszający dokument, zaprezentowany podczas spotkania, uznałem spowiedź Tadeusza Łomnickiego przyznającego się w wywiadzie dla TVP 1 do zabłądzenia do KC PZPR.
Następne spotkanie 6 grudnia na Marszałkowskiej 21/25, ale nie zachęcam nikogo, bo jest tam już miłe kameralne grono.
Osoby zadowolone i niezadowolone z lektury proszę o klikanie na poniższe reklamy.
Nowości od blogera
Inne tematy w dziale Kultura
