Natrafilem wczoraj na znana mi jeszcze z czasow sleczenia w szkolnej ( nie raz oslej ) lawce piesn sredniowiecznych zakow ( najpewniej niemieckich ), od jej pierwszych slow znana jako “Lauriger Horatius” czyli “Uwienczony wawrzynem Horacjuszu”:
1. Lauriger Horatius,
quam dixisti verum:
Fugit Euro citius
tempus edax rerum!
Ubi sunt, o, pocula
dulciora melle!
Rixae, pax et oscula
rubentis puellae?
2. Crescit uva molliter
et puella crescit,
sed poeta turpiter
sitiens cansecit.
Quod iuvat aeternitas
nominis, amare
nisi terrae filias
licet, et potare?
Jakze prawdziwie brzmi ta piesn dzis, kiedy nie jestem juz bynajmniej plochym zaczkiem, a raczej zblakanym wedrowcem w polowie drogi:
W życia wędrówce, na połowie czasu,
Straciwszy z oczu szlak niemylnej drogi,
W głębi ciemnego znalazłem się lasu.
( Nel mezzo del cammin di nostra vita
mi ritrovai per una selva oscura
ché la diritta via era smarrita ).
W dzisiejszych czasach Alighieri, trawion kryzysem wieku sredniego, miast sublimowac swe cierpienie i tworzyc arcydzielo, nabijalby kabze jakiemus psychoanalitykowi, zas sceny dantejskie ogladalby w telewizji.
A wracajac do “Lauriger Horatius”, pierwsza zwrotke spolszczylem tak:
Bobkiem zwienczon Horacy
Prawdziwie zes rzykal
Zycie nasze rychlej
Halnego pomyka.
Gdzieze sa kielichy
Pelne gorzaleczki
Wasnie, basnie, usteczki
Pąsowej dzieweczki?
O ile pierwsza polowa jest do wymiany, a o tyle druga nie jest calkiem nikczemna ( np. usteczki to zupelnie dobry odpowiednik lacinskiego oscula ).
Orginalny komentarz do piesni wyjasnial, ze chodzi w niej o Horacego-poete, a nie Horacjusza, jednego z trzech braci, ktorzy wedlug rzymskiej historii Liwiusza, pokonali trzech Kuriacjuszy z pobliskiej Alba Longa ( Alby Longi? ).
Nota bene, imiona trojaczkow moglyby posluzyc za inspiracje do skeczu “Choracjusze i kuracjusze czyli awantura w Ciechocinku”, ale to bylaby juz zupelnie inna historia.
Inne tematy w dziale Rozmaitości
