Bernardyny osiągają nawet ponad 100 kg wagi.
Bernardyny osiągają nawet ponad 100 kg wagi.

Bernardyn - pies o wielkim sercu i posturze

Redakcja Redakcja Zwierzęta Obserwuj temat Obserwuj notkę 12

Bernardyny to piękne psy, które ze względu na ogromne gabaryty nie nadają się dla aktywnych osób. Jeśli chcesz regularnie biegać lub spacerować z wytrawnym bernardynem, to musisz zmienić plany. 

Krótka historia bernardyna 

Nazwa rasy pochodzi od klasztoru na Wielkiej Przełęczy św. Bernarda w Alpach Pennińskich - na granicy Włoch i Szwajcarii. Pierwsze wzmianki o hodowli bernardynów przez mnichów pochodzą z XVII wieku. Pojawienie się psów w Europie nie jest do końca znane, prawdopodobnie to za sprawą Rzymian rasa masywnych zwierząt przywędrowała w Alpy. Mastify skrzyżowały się ze sobą i powstały dwa rodzaje: lżejszy i cięższy, przodek bernardyna.

Owczarek szwajcarski. Elegancki pies dla aktywnych

Pierwotnie bernardyn pełnił funkcję psa stróżującego i pociągowego, przydawał się w roli przewodnika dla turystów, być może ratował ludzi zasypanych lawinami. Wskazuje na to legenda o psie Barry, który żył w schronisku św. Bernarda w XIX w. Barry uratował chłopca w górach - dziecko miało wskoczyć na grzbiet bernardyna i dotrzeć wraz z nim do bezpiecznego miejsca. Bernardyny z czasem przestały funkcjonować tylko jako zwierzęta użytkowe. Stały się szwajcarskim dobrem narodowym, rozpoczęła się hodowla, by utrzymać gatunek i sprzedaż zwierząt. 


Bernardyn
Bernardyn preferuje spokój i ciszę. 

Konflikty zbrojne w XX wieku znacząco zredukowały liczbę bernardynów na świecie. Początkowo pies tej rasy miał krótką sierść, co zmieniło się po skrzyżowaniu go z nowofundlandem w 1830 roku. Od tamtej pory bernardyn ma bujną sierść. Wykorzystywano je również do krzyżówek w tworzeniu innych odmian psów - np. moskiewskiego stróżującego.

Owczarek niemiecki. Pies służbowy, wierny domownik, niezły rozrabiaka

Wygląd bernardyna 

Jeśli przyszły właściciel bernardyna, widząc młodego, uważa, że akurat ten okaz nie będzie rósł - jest w błędzie. Bernardyny osiągają niekiedy nawet 100 kg, rosną w niezwykłym tempie. Ich wysokość w kłębie mierzy do 90 cm. To potężne psy, o muskularnej sylwetce, silnej szyi i dużej głowie. Bernardyn ma trójkątne, zwisające uszy, ciemnobrązowe oczy i opadające kąciki wargi. 


bernardyn
Ślinienie się jest znakiem rozpoznawczym pięknych bernardynów. 


Bardziej popularny wśród potencjalnych kupców jest wersja psa z bujną, długą sierścią. Często spotykamy bernardyny białe z rudymi i czarnymi płatami w wielu częściach ciała: wokół oczu, uszu, grzbietu. Pożądana jest ciemna ozdoba głowy, spotyka się czarny kolor również na tułowiu. Bernardyn ma gęste i ciepłe futro, więc często linieje latem. 

Charakter bernardyna

Ogromne rozmiary i masa psa niekiedy przeraża przechodniów. Okazuje się jednak, że przy bliższym poznaniu bernardyn tylko zyskuje sympatię. Nie jest agresywny, nie rzuci się na człowieka czy inne zwierzę z pianą w pysku. Ma ogromne pokłady wrażliwości, ceni spokój i domowe ognisko. Świetnie radzi sobie z małymi dziećmi w zabawach.

Nie sposób wyprowadzić bernardyna z równowagi, trzyma nerwy na wodzy. Jeśli mowa o impulsywności, to bernardyny ją pokazują tylko i wyłącznie w obronie właściciela. To, co wyróżnia tę rasę, to niebywała inteligencja i świetny węch. Doskonale sprawdzę się jako pies stróżujący, który pilnuje jakiejś rzeczy lub mieszkania. 

Bernardynowi przydaje się odrobina ruchu. Wyklucza się jednak bieganie z psem czy wielogodzinne spacery, ponieważ nierzadko bernardyny szybko się męczą. Ich usposobienie nie pozwala na duży wysiłek. Bernardyny wolą spokój i odpoczynek, choć nie wyobrażają sobie braku przestrzeni. Dom z ogrodem, pobliski las lub parki - to idealne miejsce na odskocznię dla dużego psa. Nie nadaje się do przywiązania do budy i wychodzenia na smyczy. Nie cierpi też stawiania wielu kroków na schodach. Bernardyn szybko przywiązuje się do właściciela, z którym docenia każdy kontakt i zabawę.

Inteligentny stróż. Wszystko, co chciałbyś wiedzieć o owczarkach podhalańskich

Należy pracować nad jego charakterem, bo to uparta rasa, która szczególnie za młodu wie lepiej, co dla niej najlepsze. Konsekwentne treningi i upominanie bernardyna w połączeniu z troską i miłością właściciela przyniosą z czasem świetne efekty. Od bernardyna nie będzie można spuścić wzroku. 

Zdrowie i pielęgnacja bernardyna 

Ze względu na bujną sierść - jeśli mowa o popularnych długowłosych okazach - należy poświęcać bernardynowi dużo czasu w pielęgnacji. Sierść należy czesać regularnie, a co kilka dni godna polecenia - szczególnie latem - jest kąpiel. Nie należy ono do łatwych i przyjemnych, ponieważ bernardyn waży ok. 100 kg i czasem nie mieści się nawet w wannie. Suszenie ogromnego pupila nie należy do krótkich czynności. Pies schnie po kąpieli nawet trzy doby! Przyszli właściciele bernardyna muszą też wiedzieć o tym, że nasz przyjaciel będzie się ślinił, a plamy pozostaną do czyszczenia na meblach czy garderobie. Latem warto przemywać oczy, ponieważ gromadzi się w nich kurz. Powinno się dbać o pazury, uszy, łapy oraz miejsca przy odbycie wielkiego przyjaciela. 


pies bernardyn
Odpoczywający bernardyn. 

Bernardyn przeciętnie żyje ok. 10-11 lat. Potencjalnie groźnym schorzeniem tej rasy jest dysplazja stawów biodrowych, występująca ze względu na wagę. Aby uniknąć problemów ze stawami, nie należy dokarmiać bernardyna na siłę smakołykami i zapewnić mu odrobinę ruchu.

Niestety, bernardyn jest podatny na skręt żołądka, który często prowadzi do śmierci. Jego żołądek ma tendencję do do obracania się wokół własnej osi, co blokuje ujścia do jelita i przełyku. Ponadto zdarzają się kłopoty z oczami psa oraz cukrzyca. O pomoc w dobraniu odpowiedniej diety, która wpływa na zdrowie naszego pupila, warto zapytać weterynarza. Ogólnie pożywienie bernardyna powinno składać się przede wszystkim z mięsa, a w mniejszym stopniu z owoców i warzyw oraz w minimalnej dawce ze zbóż. 


GW


Komentarze

Inne tematy w dziale Rozmaitości