żeby mieć/zachować/odzyskać twarz, potrzebny jest hasztag, czyli lansik?

Postaram się być delikatna...

Delikatnie więc spytam, czy naprawdę, żeby mieć/zachować/odzyskać twarz, przydatny jest twitterowy hasztag?!

A może, jeśli już ktoś na górze potrzebuje lansiku, hasztag powinien brzmieć: #polskie kobiety powstrzymajcie wojnę?

Ech... równie zasadne byłoby #zwyczajne pitu, pitu...

Bez sensu to wezwanie, bez sensu ta biel...* W niczym nie są lepsze od obśmiewanych kredek...

xxxxx

Cóż, nie potrzebuję hasztagu, od kogoś na górze, żeby wiedzieć, co kobieta może, co powinna.

Milczeć dziś nie powinna, fakt. No i samiusia na szkło pchać się nie powinna, też fakt.

Bo co samiusia - z występem na ściance, z apelem do "nie swoich" - zdziała? Nic.

A jeśli już chce/musi, na ekranie bielą olśnić kamerzystę, niech stanie silna wraz z silnymi, niech apeluje do... mężczyzn... no... władzy... tej władzy... globalnej władzy...

Zdjęcia własnego też nie opublikuję, bo (proszę wybrać, co kto uważa): nie jestem "rosyjską kobietą", o twarz dbam na co dzień, no i zadaniowana nie jestem, nie działam (mówię) na komendę, pod datę, okoliczność. Przyznaję, nienowoczesny ze mnie byt.

Tak nie umiem. Nie chcę. A p.w. - nie powinno się, tak... No chyba że jest się funkcjonariuszem (czyli i agitatorem, propagandystą, doradcą...).

Chodzi o wiarygodność.

I z uwagi na nią wiersze wkleję; w nich została zapisana pamięć i świadectwo tego, co się zdarzyło naprawdę we wsi Sochy na Zamojszczyźnie.

To 1943 rok. Okazuje się, że zbyt dawno, by i pani prezydentowa pamiętała, że śmierć (poza tabloidami) kiepsko się komponuje z fotkami...

xxxxx

Urosłam

dzieci rodzę

a tamto do mnie szparami okien

Pod domem żołnierz

wodę z hełmu siorbie

Chłop pierś głęboko w siebie tuli

pod kul trzepotem

Córeczka pyta:

Mamo

jaka jest wojna?

Mówię:

Nie wyciągaj rączek

nie biegnij w tamtą stronę

Biały wapienny dół stoi otworem

/Wapienny dół, z tomu Zalążnia, 1968/

Poezja jak wzrok Boga

pada na człowieka

To mnie przerasta

jak ziemia

/[Poezja jak wzrok Boga...], z tomu Wypalona dolina, 1979/

Bolą ją słowa

jak krople soli w ranie

A jest jak studnia

wklęśnięta do samozatrucia

Wypuszcza z kamiennego dna

kamienne pnącza

Gałąź suchego jesionu

pioruny strąca

Ma je w dłoniach ustach

Pochyla się przesącza

Na drugą stronę

ściany płaczu

/Studnia, z tomu Widok na życie, 2012/

xxxxx

Film - nie do przeoczenia...**

Poezja, traktowana przez Teresę Ferenc bardzo poważnie, miała moc, by nazwać najtragiczniejsze wydarzenia, ale i się im przeciwstawić.

To dwa bieguny doświadczeń? A może jedno pełne doświadczenie, czyli niewyobrażalna tragedia, śmierć autentyczna, samotność, strach oraz - wypowiedziane w rozmowie: "Ja się dzieję na brzegu, przy moście, lesie", w miejscu, "gdzie rodzi się życie"...

Wiersze - ponawiające motywy, domykające kręgi tematyczne, pielęgnowane, ale i plewione, jak pole - były zapisem nieobojętności, czujności, czułości...

Dzikie madonny, Wiśnio wisieneczko, Matka w jesionowych drzewach, Psalm z Marią, Psalm o starych kobietach, Poezja jak wzrok Boga..., Sochy, Psalm o tej, która ocalała, Ucieczka Izaaka, Matka w skrzydłach ołtarza... - te utwory muszą wejść do kanonu polskiej liryki, nie tylko XX wieku...

Mądra, piękna kobieca wrażliwość, wyobraźnia, no i - może najważniejsza - pamięć...

Znakomita poezja.

https://owvolumen.pl/teresa-ferenc/

https://www.newsweek.pl/wiedza/historia/zaglada-w-sochach/h224j1q