Pseudomagnetyczne pole w przestrzeni grawitacyjnej
Przesłanka: "Gdy tworzymy nową dziedzinę nauki i gdy wybieramy terminologię, stoimy przed alternatywą: albo wybieramy stare, dobrze znane słowa nadając im nowy sens, albo też tworzymy dla nowych znaczeń nowe słowa. Gdy używamy starych, znajomych słów, nasza teoria wygląda przyjaźnie i zachęcająco, jednak ryzykujemy, że za każdym razem gdy te słowa będą użyte, będzie łatwo o nieporozumienia. Gdy stworzymy nowe słowa, wtedy rzecz zaczyna wyglądać na "przegięcie" i możemy przy tym odstraszyć tych, którzy mogliby być tym zainteresowani" - Sidney Dancoff, w notce pt. "Czy neutrino/elektron/proton "rzeczywiście" istnieją?" -
Arkadiusz Jadczyk
Przesłanka wybrana w roli tarczy. Szkic notki jest próbą poszukiwania innowacji "fizyki w przestrzeni Sleja" ciał w ruchu obrotowym, wirowym, rotacyjnym, spinowym, np. "Szczegóły wektorów prędkości i przyspieszenia dla ruchu po orbicie eliptycznej".
Slej napisał wiele notek w tym zakresie, pod którymi jest wiele komentarzy wskazujących Slejowi w czym różni się jego fizyka "siły" od fizyki siły Newtona. Przydałoby się zestawienie tabelaryczne porównania zagadnień "Netwon - Slej". Generalnie wydaje się, że Slej majstruje konfiguracją, ułożeniem, miarą, w idei "zrozumieć przestrzeń", pomiędzy kierunkiem i zwrotem wektora siły działającej na ciało względem kierunku i zwrotu wektora prędkości tego ciała:
"W większości podręczników do Fizyki są opisane własności tych przyspieszeń, otóż:
-przyspieszenie dośrodkowe zmienia kierunek wektora prędkości ale nie zmienia jego wartości
-przyspieszenie styczne zmienia wartość wektora prędkości ale nie zmienia jego kierunku" - Slej
Zatem np. w przestrzeni Sleja w ruchu ciała torem po okręgu wektor siły działającej prostopadle do wektora prędkości ciała może czynić zmianę szybkości. Przykład: wirujący kamień na sznurku o długości r, gdy w czasie ruchu pociągniemy sznurek tak, że zmniejszona zostanie dł r, to kamień będzie szybciej wirował, zatem istotna jest jego prędkość kątowa ω).
(1.) niech v = ωr, ω = v/r
Matematyczne zasady filozofii ufizycznienia u Newtona mają w sobie ułożenie nie tylko względem wielkości fizycznych, ale również w zapisie matematycznym, np. związek wektorowy: F = dp/dt. W przestrzeni Sleja zawsze, gdy na ciało o masie m działa siła i zmienia się prędkość tego ciała, to jest to zgodne z fizyką Newtona.
Popatrzmy zatem na wektor w (omega) z góry i z dołu. Możemy wówczas wprowadzić oznaczenie * - gdy patrzymy z góry oraz x - gdy patrzymy z dołu (iks jako oznaczenie rysunkowe kierunku obserwacji, a nie jako oznaczenie iloczynu wektorowego), i zamieńmy w sile Lorentza q (ładunek elektryczny) na m (masę), i niech wówczas E oznacza natężenie pola grawitacyjnego oraz zamieńmy pseudowektor indukcji magnetycznej na pseudowektor prędkości kątowej. I niech tak będzie w tej idei, choć niezdefiniowana, to co do nazwy - "pseudoprzestrzeń" - jako tarcza z przesłanki.
(2.)
F = q(E + v × B), ozn. × - iloczyn wektorowy
F = m(E + v × ω)
(3.) niech dla F = 0, E = vω, stąd po wprowadzeniu (1), E = v2/ r
Zatem Slej musiałby zdefiniować coś jakoby w idei "pseudomagnetycznego pola w przestrzeni grawitacyjnej" i w nim opisać dynamikę ciała (masy) w ruchu wraz z zapisem w postaci matematycznej, w której miarą byłoby również pojawienie się wektora przyspieszenia prostopadłego do wektora siły go czyniącej. Musiałby "zmagnetyzować" grawitację czyli dla pola grawitacyjnego ułożyć odpowiednik "magnetyczny" jak dla pola elektrycznego.
Slejowi potrzebny jest wzór "siły uniwersalnej" ujmujący konfiguracje kierunków działania wektora siły oraz sposobu zmiany pędu, z którego po wprowadzaniu do niego ładunku elektrycznego byłaby siła Lorentza, a po wprowadzeniu masy siła Newtona i "siła Sleja" w pseudopolu pseudoprzestrzeni.
*
Zatem każde ciało o masie m poruszające się bezwładnie w przestrzeni kosmicznej powinno samo się wprowadzić w ruch wirowy.
*
Internet:
Wiązka elektronów poruszających się po orbicie kołowej w stałym polu magnetycznym
*
Mikser:
Sile grawitacyjnej odpowiada ułożenie natury oddziaływania ładunków elektrycznych różnoimiennych.
Odśrodkowej "sile" bezwładności odpowiada oddziaływanie ładunków elektrycznych jednoimiennych.
***
Dodane 15.08.2021 r. Rys. 1.
Siła zmieniła położenie ciała bez zmiany jego szybkości.
Pod wpływem działania siły ciało zmieniło tor i szybkość.
Dodane 16.08.2021 r. Rys. 2.
Dodane 17.08.2021 r. Rys. 3.
w polu magnetycznym elektron krąży po okręgu ~ działanie siły ~ prędkość kątową
prędkość kątowa ~ działanie siły ? ~ w polu grawitacyjnym planeta krąży po elipsie
F = mE + f(m, v, ad, ω), ozn. E - natężenie pola grawitacyjnego, którego źródłem jest masa gwiazdy
U Sleja są ułożenia [link]:[ 1. ] "-ponieważ wektor prędkości nie jest prostopadły do wektora położenia względem środka układu, to wektor przyspieszenia wynikający z siły grawitacji, również nie jest prostopadły do wektora prędkości. Dlatego też wektor przyspieszenia ma dwie składowe: składową przyspieszenie stycznego wzdłuż wektora prędkości zmieniający wartość prędkości oraz składową przyspieszenia "dośrodkowego" które jest prostopadłe do wektora prędkości ale przez większość ruchu nie jest skierowane "do środka" układu odniesienia."
[ 2. ] - Składowe wektora przyspieszenia w ruchu po orbicie eliptycznej bez dwóch wyjątków (aphelium i peryhelium) czynią dwa niezerowe wektory momentu siły, które są sobie przeciwne (wskazanie +/- w połowie tekstu skanu w notce).
Zatem u Sleja wektor ad jest inaczej skierowany niż na rys 3, tj. wektor przyspieszenia ad jest prostopadły do wektora prędkości v. Stąd u Sleja siła Fd (jako składowej siły grawitacji) związana z takim prostopadłym do v przyspieszeniem ad jest jakby "siłą nacisku planety na orbitę", czyli jakoby u Sleja planeta spadała grawitacyjnie zsuwając się na/po torze eliptycznym.
Dodane 19.08.2021 r.
Wybrane zmiany kierunku wektora prędkości ciała w wyniku działania na jego masę oraz unoszony ładunek elektryczny.
Pole magnetyczne nie ma osobistego nośnika jako źródła pola. Źródłem pola magnetycznego jest zmiana pola elektrycznego, którego źródłem są nośniki ładunku elektrycznego. Zatem w tym ułożeniu przemieszczający się elektron może krążyć w przestrzeni po torze kołowym w polu magnetycznym jako pod wpływem "oddziaływania mobilnego" z polem elektrycznym innych ładunków elektrycznych, gdy jego wektor prędkości nie jest równoległy do wektora siły Coulomba. Efekt magnetyczny jest formą oddziaływania nośników ładunków elektrycznych. Wówczas magnetyczny efekt zmienia dośrodkowo kierunek wektora prędkości np. elektronu w odniesieniu do jego toru jako nośnika ładunku elektrycznego. Tymczasem w przypadku idei pola grawitacyjnego efekt oddziaływania jest odwrotny. Zachodzi odśrodkowy efekt bezwładności wpływu pola grawitacyjnego, którego źródłem jest jedno ciało, na masę drugiego ciała w odniesieniu do jego toru. Pola magnetyczne wynika ruchu względem siebie nośników ładunku elektrycznego.
Ad. Komentarz:
Tomasz Karwowski - 14 sierpnia 2021, 18:58
"W przestrzeni jest eter -czyli- innymi słowy magnetyczne pole przestrzeni grawitacji. Precyzyjnie określając magneto-hydro-dynamiczny rozkład eteru w przestrzeni oraz jego rozciągnięcie na całą przestrzeń."
Tomasz Karwowski często wykorzystuje wyraz "eter" nadając mu w kontekście notek i komentarzy różne własności. W idei "magnetycznego pola przestrzeni grawitacji" - w zakresie określenia "pole przestrzeni grawitacji" chodzi o rozważania względem przesłanki - tarczy w notce - poza ideą zakrzywienia czasoprzestrzeni. Rzeczywiste nośniki ładunku elektrycznego posiadają masę, powiązane są z masą. Wirtualne nośniki ładunku elektrycznego nie posiadają masy. Zatem magnetyczność pola przestrzeni grawitacji "musiałaby" pochodzić od tych wirtualnych nośników, tj. - ich elektryczność potrzebuje masy, ale jej nie ma, aby była rzeczywista elektryczność a ich magnetyczność musiałaby nie potrzebować masy i ujawniać się w konfiguracji wzajemnego względem siebie ruchu ciał (masy), wirtualna "indukcyjność bezmasowości" na rzeczywistą masę na obraz i podobieństwo efektu pola magnetycznego względem prędkości rzeczywistego ładunku elektrycznego. Tak w idei byłoby coś jakoby "magnetyczne pole przestrzeni grawitacji" ujawniające się w ułożeniu konfrontacji kierunków i zwrotu prędkości ciał (masy).
Dodane 20.08.2021 r. Rys. 4.
Siła grawitacji nie wprawia w ruch ciała (masy) prostopadle do siebie. Czyni zmianę prędkości, gdy wektor siły grawitacji i wektor prędkości są względem siebie równoległe. Zatem prędkość planety pochodzi od działania innej siły, innych sił, w czasie formowania się układu, np. eksplozje gwiazd, z których pochodzą pierwiastki, ułożenia struktur materialnych. Sił przeciwnych grawitacji.
Kierunek i zwrot efektu działania oporu ruchu w wyniku zmiany kierunku wektora prędkości ciała (masy) pod wpływem siły grawitacji oznaczony na rysunku strzałką nie jest wektorem siły, ponieważ nie ma źródła (pola, nośników oddziaływania) i punktu jej przyłożenia. Odśrodkowa "siła bezwładności" nie jest efektem oddziaływania z innymi ciałami, podobnie jak np. w klasycznie rozumianej sile grawitacji.
Dodane 21.08.2021 r. Rys. 5.
Dodane 23.08.2021 r. Rys. 6.
Zakrzywienie toru planety pod wpływem siły grawitacji gwiazdy powinno lokować ją na orbicie kołowej. Elipsa wskazuje na wahania.
*
Obieg układu współrzędnych U(x,y) oraz wirowanie w nim wektora prędkości.
W czasie obrotu kołowego przesunięcie liniowe układu U(x,y) w lewo-prawo oraz w górę-dół zmiana zwrotu i kierunku wektora prędkości. Osie układu x i y nie zmieniają orientacji.
Rys. 7.
Skoro w aphelium i peryhelium prostopadłe są do siebie wektory siły grawitacji i prędkości planety w czasie mniejszy niż Δt, a nawet mniejszym niż dt, i jeszcze nawet mniejszym niż δt , to co sprawia zakrzywienie do toru planety do kształtu elipsy?
F = m * (E + v × ω)
W zapisie wektorowym prędkość kątowa zdefiniowana jest następująco w ułożeniu:
ω = r × v / |r|2
F = m * (E + v × (r × v / |r|2))
Dodane 26.08.2021 r.
Planeta po osiągnięciu punktów aphelium oraz peryhelium dla toru po elipsie nie kontynuuje ruchu po orbicie kołowej. Zakrzywienie do toru po elipsie niezachowujące tor dla orbit kołowych poza punktami aphelium i peryhelium sugeruje, że planeta ma za małą szybkość w tych punktach, aby przemieszczać się od nich dalej po orbicie kołowej. Jeżeli tak, to nie powinno być wspólnych punktów elipsy i okręgów w punktach aphelium i peryhelium:
velipsa (szybkość w punktach aphelium i peryhelium elipsy) < vokręgi (szybkość w punktach aphelium i peryhelium na okręgu)
Rys. 8.
Rzeczywista, eliptyczna, orbita planety, np. Ziemi, związana jest ze zmianą odległości Ziemia-Słońce (w peryhelium 147,1 miliona km, w aphelium 152,1 miliona km) i zgodnie z zasadą zachowania momentu pędu względem toru po elipsie zmienia się prędkość orbitalna planety (w peryhelium 30,3 km/s , w aphelium 29,3 km/s) - prawa Keplera. Zatem w tym ułożeniu dla orbity kołowej względem punktów peryhelium i aphelium prędkości te powinny być odpowiednio większe.
Dodane 29.08.2021 r.
Rys. 9.
Rys. 10.
Pierwsza prędkość kosmiczna (Google, grafika)
Zatem planeta nie może poruszać się torem po elipsie A. Najpierw musi nie spaść na gwiazdę co wymaga I prędkości kosmicznej w względem gwiazdy. W przypadku, gdy prędkość planety w ruchu wokoło gwiazdy jest większą od I prędkości kosmicznej i jednocześnie mniejsza od II prędkości kosmicznej, to planeta porusza po elipsie oraz im ta prędkość będzie większa, tym bardziej wydłużona będzie elipsa. Zatem I prędkość kosmiczna odpowiada ruchowi po okręgu.
Rys. 11.
Pierwsza prędkość kosmiczna odpowiada idei ruchu po okręgu podobnie jak w przypadku elektronu w polu magnetycznym.
*
Prędkość kołowa (siła grawitacji stanowi siłę dośrodkową) w ruchu po okręgu w odległości peryhelium i aphelium:
G – stała grawitacji, M - masa Słońca, R - odległości do punktu peryhelium oraz aphelium (rys. 9):
- prędkość kołowa w punkcie peryhelium
- prędkość kołowa w punkcie aphelium
Komentarze